________________
(३२)
भोतप्रतें जेम वाणे हणता, पग अणफरसी सबरारे । गुरु छोडि आहारतणो खप, करता ते मुनि निवरारे ॥ श्रीजिन०१३ ||
अर्थ - तथा भौत के० चौधप्रतें जेम पिल्लं लेवाने माटे वाणे करीने हणता पण पग अणफरसीने एटछे पग फरसतां पाप लागे ते माटे सवरा के० सवरा नामे राजानी पेठे जे गुरुकुलवास छांडीने आहारनो खप करता एटले शुद्धमान आहार खोलता जे मुनि तेहने नवरा जाणवा एटले नकामा जाणवा इति गाथार्य. भावार्थ तो कथाथी जाणीवें तद्यथा कोइक सन्निवेशने विषे सवर नामे राजा ते चौधनो भक्तिवंत हतो तेना घरें बौधनो गुरु आव्यो तेणे पोताना माथा उपर अति अद्भुत शोभावंत मोरना पीछनुं छत्र धारण कर्तुं हतुं राजा घणी आदर सत्कार आपी आसने बेसाड्यो पछी तेनुं छत्र मोरना चंद्रे करी झगझगाट करतु राजानी राणीयें दीठु पछी कुतूहल पामती थकी राणीयें ते छत्र मांग्युं केमके ते देशमां मोर नहता तेथी ते नवाइ जेतुं हतुं माटे ते छत्र वौवना गुरुए आप्युं नहीं अने उठीने पोताने ठेकाणे जता रह्यो पछी राणीयें भोजन कीधुं नहीं ते वारे राजायें पुछधुं के शा वास्ते भोजन करती नथी राणी बोली के ए छत्र आवे तो भोजन करूं त्यारे राजाये ते छत्र गुरु पासे मांग्यु पण गुरुयें आप्युं नहीं फरी वारंवार माग्र्युं पण गुरु आपे नहीं पछे नेहराग अति दुर्धर छे माटे राणीना स्नेहें राजायें पोताना सुभटोने हुकम करचो जे बलात्कारें पण ए पीछनुं छत्र छेड़ आवो ते वारें सुभटो बोल्या जे ए पोते जीवतां तो छत्र आपसे नहीं माटे तमारो हुकम होयतो कांइक प्रहार करी वलात्कारें लावीयें तेवारे राजा बोल्यो जे गुरुनी आशातना न थाय माटे गुरुना पाद स्पर्श करशो नहीं पण दूर उभा रही वाण नाखीने चेष्टारहित करी छत्र छेड़ आवो पण पादस्पर्श करशो तो गुरुनी अवज्ञा थशे तेनु मोहोडं पाप लागशे ए दृष्टांते जेम शवरराज गुरुनो नाश करतो पण पादस्पर्श करतां वारतो तो एहबोज विवेक गुरुकुलवास तजीने जे शुद्धआहार गवेषे छे तेहनेपण जाणवो. यतः - "सुदुंछाइसु जत्तो, गुरुकुलचागाइणेह विन्नेओ 1 सवरससरक्खपिछत्थघायपायाछिवल्लो || १ ||" इति धर्मरत्ने ॥ १३ ॥
गुरुकुलवासें ज्ञानादिक गुण, वाचंयमने वाधेरे ।
तो आहारतो पण दूषण, खप करतां नवि वाधेरे || श्रीजिन०१४ ॥
ފ
अर्थ - वली गुरुकुलवासे वसतां थकां ज्ञान दर्शन चारित्रना गुण ते दिन दिन मतें बघे वाचना पृच्छनादिके करी वाचंयमने के० मुनिराजने वाधे हवे पाछला वे पदनो अर्थ अन्वय करी की छैये ते ज्ञानादिक गुणनी वृद्धि थाय तो आहारनो खप करतां पण दूषण न वाघे इत्यन्वय एटले ज्ञान ध्याननी लेहेरमां बेठा थकां कोइक द्रव्यानुयोगमां अत्यंत मग्न थया छे एवामां गोचरीयं निकल्या थकां कोइक स्थानकें सूक्ष्म दोष देखीने चितवन करे जे ध्याननी