________________
(१०७) पक्षीना भावने धरनार हता ते कारणे मारा चित्तमां पण ने सुहाय छ गमे छे एटले ते संवेगपक्षी शुद्धपरुपफ यथाशक्तिये क्रियावंत हता माटे मारा मनमां ने घणा गमछे ॥११॥
संयमठाण विचारी जोता, जो न लहे निज साखें । । तो जुहूं वोलीने दुरमती, शुं साधे गुण पाखे || धन्य० १२ ।।
अर्थ-चली मंयमठाण के संयमनां स्थानक असंख्याता छे ते विचारी जोतां के विचारतां जो पोतानी साखें न लहे के न देखे संयमनी बात तो मोहोटी छे ते आगमने मेटे जुए तो पोतामां क्यांधी देख वो जुठं वोलीने संयम विना संयमी नाम धरावीने दुरमति के० हे दुष्टमतिना धणी गुणपाखे के० गुण विना शुं साये छे टाली महेनत क्या करे हे. यन:-"अमंजए संजयमण्णमाणे, पावसमणेनि बुचट" । इत्युत्तराध्ययन वचनात् ॥१२॥
नवि माया धर्मे नवि कहे, परजननी अनुवृत्ति । धर्म वचन आगममां कहिये, कपट रहित मन वृत्ति ॥ धन्य०१३॥
अर्थ-नवि मायाधर्मे के० धर्मने विपे माया नथी एटलं माया करतां धर्म न होय बलो परजननी अनुवृत्ति के० परना अनुजायीपणे अथवा परने आवर्जनअर्थ नवि क. कधमंदगना प्रमुख धर्मवचन न कहg एम आगम जे उपदेशमाला तेमा कहिय के० वक्रोक्तिये कहिये ये एटले ऋणु छे. यतः-"धम्ममि नत्यि माया, नय कवडं आणुवत्तिभणियं वा। फुडपागडमकुडिल्लं, धम्मवयणमुजुयं जाण ॥१॥" इत्युपटेशमालायां. ते धर्मवचन कई छे जे कपटरहिन सरल मननी वृत्ति होय ए रीने धर्मवचन कहे ॥ १३ ॥
संयम विण संयतता थापे, पाप श्रमण ते भाष्यो। उत्तराध्ययने सरल स्वभावे, शुद्ध परुपक दाख्यो । धन्य० १४ ॥
अर्थ-चली पोतामां संयम न होय अने संयमता यापे एटले साधुपणुं ठेरावे जे अमे साधु छैये ते मुनिने पाप साधु को हे तेमाटे सरल के. रुजुखभावनो धणी ते रुजुस्वभावे करीने शुद्ध प्ररुपक कया छे एटले सरल स्वभावी होय ते शुद्ध कहे माटे होय तेवुज कहवं. यत:-"सम्ममाणि पाणाणि, चीयाणि हरियाणि य । असंजए संजयमन्त्रमाणे, पावसमणे ति बुच्चड ।। १ ।।" इत्युनराध्ययने सतरमे अध्ययने ॥ १४ ॥
एक वाल पण किरियानये ते, ज्ञान नये नवि वाला । सेवा योग्य सुसंयतने ते, वोले उपदेश माला ॥ धन्य० १५॥
अर्थ-एक बाल के० कोडक वाल छे पण किरियानयें के क्रियामा शिथिल छे एटले क्रियानये चाल छे पण जाननयनी अपेक्षायें तो वाल नथी के० गीतार्थ शुद्ध भापी छे ते गीतार्थ मुसंयत के० भला क्रियावंत साधुने पण सेक्वा योग्य छे एटले क्रियावंत मुनि ते
