________________
( १०९ )
रवा जाय अने भवस्थिति पाकी नथी तेथी तेने शुकमालिका प्रमुखनी पेठे परिणाम टकेज नहीं परिणाम पडताज होय. इतिभावः ॥ १८ ॥
माचे मोटाइमां जे मुनि, चलवे डाकडमाला ।
शुद्ध परुपण गुण विण न घटे, तस भव अरहटमाला ॥ धन्य० १९ ॥
अर्थ- वली जे मुनि पोतानी मोटा मां माचे के० रीझ पाये एटले थोडी क्रिया प्रमुख आवडी होय तेमां मग्न रहे जे असे समजु छैयें तथा डाकडमाल चलावे एटले लोकमां आडंबर घणो देखाठे पण शुद्ध परुपक गुण विना तेनी भव के० संसाररूप अरहटनी माला ते घटे नहीं ओछी धाय नहीं एटले शुद्धपरुपक गुण विना संसार ओछो न थाय ॥ १९ ॥ निज गण संचे मन नवि खंचे, ग्रंथ भणी जन वंचे । लुंचे केश न मुंचे माया, तो व्रत न रहे पंचे ॥ धन्य० २० ॥
अर्थ - निजगण के० पोतानो जे गच्छ समुदाय तेने संचे के० भेला करे जे अमारा श्रावक श्राविका साधु साध्वी इत्यादिक उपर ममत्व करे मन नवी खंचे के० पोतानुं मन aणी वृत्तियी खेंची राखेज नहीं ग्रंथभणी के द्रव्यने अर्थे जनवंचे के० लोकने ठगे अथवा ग्रंथ के० सिद्धांतशास्त्र भणी के० अध्ययन करीने लोकने ठगे उत्सूत्र परुपणा करी लोकने दुर्गतियें लेड जाय ए रीते जे लुंचे केश के० मस्तके केशनुं लोच करे अने न मुंचे माया के० कपट के नहीं तो ते प्राणीना पांच महाव्रतमां एके न रहे ॥ २० ॥
योग ग्रंथना भाव न जाणे, जाणे तो न प्रकाशे ।
फोकट मोटाइ मन राखे, तस गुण दरें नासे ॥ धन्य० २१ ॥
अर्थ - जे की आत्मस्वरूप सधाय एवा जे योग ग्रंथ के० परमार्थना शास्त्र तेना भाव के० रहस्यने न जाणे के० ओलखे नहीं समजे नहीं अने कदाचित् जाणे तो प्रकाशे नहीं भव्यजीवने ते ग्रंथोनी वातो कहे नहीं कारण के जो तेवी वातो कहे तो पोताने तेमज करवृं पढे वली फोकट मोटाइ के० मिथ्या अभिमान राखे जे अमे मोटा छैयें अमारा जेवो कोइ नथी एवो अहंकार राखे तस गुण के० ते प्राणीमां जो कोइ गुण होय तो ते पण दूर नाशी जाय. एम छता गुण पण जाय तो अणछतानुं कहेवुज ॥ २१ ॥
मेले वेशें महियल म्हाले, बक परें नींचो चाले ।
ज्ञान विना जग धंधे घाले, ते केम मारग चाले ॥ धन्य० २२ ॥
अर्थ-मेले वेरों के० वस्त्रादिक मलिन राखे अने महियल के० पृथ्वीने विषे म्हाले मलपतां फरे वली बगलानी पेठे नीचुं जोइने चाले जेथी लोक जाणे ईर्ष्या जूवे छे एवा
