________________
ए दृष्टांत जोडे छे, जेम ग्लानने औषध आपे अने आहार न आपे माटे रोगीने छाड्यो न कहेवाय पण सामो रोगीने उपकार करयो कहेवाय तेमज गीतार्थ गच्छ छांडे ते छांड्यो न कहीये पण उलटो गच्छने उपकार करयो एम कहीये. यतः-" नाणाइगुणविउ, जो चयइ गुरुगणं च गीयत्यो । अनुकंपेइ तमेव य, आउरभेसज्जवित्तीए ॥ १॥" इति वचनाव ए वे व्याख्या छे माटे जे गीतार्थनी सृष्टीमां ठरे ते खरं इतिभाव ॥३॥
ते कारण गीतारथने छ एक विहार, अगीतार्थने सर्व प्रकारे ते नहीं सार । पाप वरजतो काम असजतो भाष्यो जेह,
उत्तराध्ययने गीतारथ एकाकी तेह ।। ४ ॥ अर्थ-ते कारण के० पूर्वे कयु ते कारणे गीतार्थनेज एकाकी विहारनी आज्ञा छे. यतः" गीयत्योय विहारो, वीओ गीयत्थनिस्सिओ भणिओ । इत्तो तइयविहारो, नाणुमायो जिणंदेहि ॥१॥" इति आवश्यक निर्युक्तौ अने अगीतारथ के० मूर्खने सर्वथा जे एकलो विहार करवो ते सार के प्रधान नथी रुडो नथी इविभाव. तथा पापने वर्जतो कामने असजतो एटले कामक्रीडामा जे तत्पर नहीं भाष्यो जेह के उत्तराध्ययन नामें सिद्धांतमा ले भाष्यो छे के गीतार्थ होय गुणी होय ते एकाकी रहे वे काव्य पूर्वे लख्युं छे "न वालमिज निउणं सहाय" इत्यादिक विचारी जोजो ॥ ४॥
पाप तणो परिवर्जनने वलि काम असंग, अज्ञानीने नवी हुए ते नवि जाणे भंग । अज्ञानी सुं करशे शुं बहशे शुभ पाप,
दशवकालिक वयणे पंचाशक आलाप ॥५॥ अर्थ-जे एकाकी होय ते पापर्नु वर्जन कम करे ? वली काम के० कंदर्पना संगनी जे त्याग करवो ते एकाकी मूर्खने केम होय ! माटे ए विचार अज्ञानीने न होय ते अज्ञानीने तेना भांगानी खबर न पडे के आ अवसरे शुद्धज लेवू के आ अवसरे अशुद्ध आहार होय तोपण लइये इत्यादि भांगानी खवर न पडे वली अज्ञानी पुरुष हो ते जीव अजीवादिक जाण्या विना शुं करशे एटले संयमानुष्ठान शुं करशे तथा शुभ पाप के० पुण्य अने पाप ते मते अज्ञानी शुं जाणशे ते दशवकालिक वयणे के० दशवकालिकसूत्रना वचन थकी यदुक्तं ॥ "अन्नाणी किं काहि किंवा नाही छेय पावर्ग" इत्यादि चतुर्थाध्ययने वथा पंचाशक ग्रंथमा पण एवोज आलाप के० आलावो के एटले वचन छे॥५॥
