________________
૨૪
ભગવાન મહાવીર આપવાની વાત આવતી નથી. હજી તો પોતાના જીવનને માં જવાનું છે, અશુદ્ધિઓને બાળવાની છે તો કઠોર તપ દ્વારા એકાંત સાધના એ માટે મદદરૂપ થતી હોય છે.
જીવનનું નવું દ્વાર ખૂલે છે અને મહાવીર સ્વામી ફરતા ફરતા સાંજ પડે તે પહેલાં કુમાર નામના ગામે પહોંચે છે. અને ગામની સીમ પર જ ધ્યાન ધરવા એક સ્થાને બેસી જાય છે.
થોડી જ વારમાં તેઓ તો ધ્યાનમાં ઊંડા ને ઊંડા ઊતરી જાય છે. બહિર્જગત સાથેનું અનુસંધાન એમનું તૂટી જાય છે એટલી તલ્લીનતા સધાઈ ગઈ છે. એટલામાં એક ગોવાળ ત્યાં આવી પહોંચે છે. એની સાથે આખો દિવસ હળ ખેંચીને થાકેલા પાકેલા અને વળી ભૂખ્યા બળદ પણ હતા. ચારો જોઈને બળદો ચરવા લાગે છે. પેલા ગોવાળિયાને તો ગામમાં દૂધ દોહવા જવાનું હતું. એટલે ઉતાવળમાં હતો. બળદોને ચરતા જોયા અને પથ્થર પર કોઈ માણસને બેઠેલો જોયો એટલે ““થોડી વારમાં જ પાછો આવું છું, આ બળદોનું ધ્યાન રાખજો'' - કહીને એ તો ચાલતો થઈ ગયો. મહાવીર તરફથી એની વાત સાંભળ્યાનો કે સંમતિનો હોંકારો ભણાય એની રાહ જોવાની જાણે એને ફુરસદ જ નથી. થોડી વારમાં બળદો તો ચરતા ચરતા દૂર ચાલ્યા ગયા. પોતાનું કામ પરવારી મોડેથી ગોવાળ પાછો ફર્યો, ત્યારે આસપાસ એક પણ બળદ દેખાયો નહીં અને પેલો પથ્થર પરનો માણસ તો હજી પણ ત્યાં જ પથ્થરની જેમ બેઠેલો હતો ! એને પૂછ્યું પણ ખરું, પણ કાંઈ જવાબ મળ્યો નહીં. એટલે એને બાઘો માની લઈ પોતે જ બળદો શોધવા નીકળી પડ્યો. આખી રાત ભટક્યા પછી ખાલી હાથે ફરી પાછો એ સ્થાને એ આવી પહોંચ્યો, ત્યારે તેણે પોતાના બળદોને એ જ ઠેકાણે મહાવીર પાસે બેસીને વાગોળતા જોયા અને એનો મિજાજ ગયો. ‘એક તો પૂછું છું,
