________________
૫૨
ભગવાન મહાવીર નિરાશ થઈ તે આપઘાત વહોરવા પણ તૈયાર થઈ જતો.
એક વખતે છ ટંકના ઉપવાસનાં પારણાં માટે ભિક્ષા માગતો એ એક ઘરના આંગણે જઈ ઊભો અને વિધિ પ્રમાણે બોલ્યો, “ધર્મલાભ !''
અંદરથી એક સ્ત્રી હસતી હસતી આવીને બોલી, ““મહારાજ, અમારે વેશ્યાઓને તો અર્થલાભ ઘણો, ધર્મલાભની શી જરૂર ?''
આથી નંદિષણ મુનિને ગુસ્સો આવ્યો. પોતાના તપના બળથી રત્નોનો ઢગલો કરતાં ગુસ્સામાં બોલ્યો, ‘‘લે આ અર્થલાભ પણ !''
પેલી સ્ત્રી તો રત્નોનો ઝળહળાટ જોઈ આભી જ થઈ ગઈ. એણે હવે ધ્યાનપૂર્વક મહારાજ સામે જોયું. જન્મ રાજકુમાર અને વળી હવે તપનું તેજ ભળ્યું હતું, એટલે એ તો એના સ્વરૂપ ઉપર વારી ગઈ. તરત જ મુનિનો હાથ પકડી ઘરમાં ખેંચી જતી બોલી, ““નાથ ! તમે ધર્મલાભ અને અર્થલાભ તો કરાવ્યો, પરંતુ હવે તો હું તમારી પાસે ભોગલાભ પણ ઇચ્છું . જો તમે ના પાડશો તો મારા પ્રાણ તમારા ચરણમાં તજી દઈશ, એની ખાતરી રાખજે.''
આગ અને તેલ સાથે ! ભડકો થાય જ. વાસના ભડકી ઊઠી અને મનની સાથે છેતરપિંડી શરૂ થઈ - ““અહીં રહીને પણ રોજ ઓછામાં ઓછા દશ જણને ધમપદેશથી સમજાવી દીક્ષા માટે ભગવાન પાસે મોકલીશ, ત્યાર બાદ જ જમીશ.''
લાંબા સમય સુધી આ ક્રમ ચાલ્યો. એક વખતે રસોઈ તૈયાર થઈ જવાથી અંદરથી ઉપરાછાપરી કહેણ આવતાં રહ્યાં, પરંતુ આજે હજુ સુધી કોઈ દસમો માણસ દીક્ષા માટે તૈયાર થતો નહોતો. સામે ઊભેલા સોનીને ઘણો સમજાવ્યો, પણ એ
