________________
ભગવાન મહાવીર
મહાવીર તો ભિક્ષા લઈ પાછા ઉપવનમાં આવી ધ્યાનમાં બેસી જાય છે. પણ આવા સહનશીલ તપસ્વીનું ખેંચાણ પેલા બે સજ્જનોને ત્યાં લઈ આવે છે. વૈદ્ય પાસે શૂળ કાઢવાની સાધનસામગ્રી છે. બે ચીપિયા વડે બળપૂર્વક કાનમાંથી શૂળ કાઢવા એ જોર કરે છે. એકીસાથે બંને શૂળો કાનના ગભારામાંથી બહાર ખેંચાઈ આવે છે, પરંતુ એની સાથે લોહીની ગાંઠો પણ ખેંચાઈ આવે છે. આ વખતની આ અસહ્ય પીડાને લીધે મહાવીરના મુખમાંથી કારમી ચીસ નીકળી પડે છે. ધરતીમાતા જેટલી સહિષ્ણુતા ધરાવનાર વ્યક્તિની સહનશીલતા જ્યારે કોઈક સીમાએ પહોંચે છે ત્યારે વેદના પોતે જ કોઈ પીડાથી પીડાતી
૪૦
હોય તેવું લાગે છે. સંભવ છે કે આ ચીસ એ પીડાની ચીસ પણ હોય ! કારણ કે પૃથ્વી પરના અત્યંત કરુણાવાન તથા ક્ષમાશીલ હૃદયવાળા પુરુષના અંતરમાંથી નીકળી પડેલી એ ચીસ હતી. ભવિષ્યમાં આ જ સ્થાન ‘મહાભૈરવ’ નામથી ઓળખાવા લાગ્યું અને બધી વાત જાણી આશ્ચર્યમૂઢ થયેલા ગામલોકોએ એ સ્થળે દેવાલય ઊભું કર્યું. બાર વર્ષની દીર્ઘ તપસ્યાનું શિખર બનીને સામે આવેલું કષ્ટ મહાવીરે સહી લીધું અને જાણે બાકી રહી ગયેલાં કર્મબંધનો તૂટી પડ્યાં.
હવે તો બાર બાર વર્ષનાં વહાણાં વીતી ગયાં છે. અપાપા વિભાગના શૃંભિક નામના ગામે પહોંચી, નદીના ઉત્તર ભાગમાં એક શાલવૃક્ષ નીચે મહાવીર ઊંચાં ઢીંચણ અને નીચું માથું રાખી ગોદોહાસને ઉભડક બેઠા છે અને ધ્યાનમાં તલ્લીન છે. મધ્યાહ્નનો સૂરજ તપી રહ્યો છે. છ ટંકના નિર્જળા ઉપવાસ થઈ ચૂકયા છે. વૈશાખ સુદ દશમનો દિવસ છે અને ચંદ્રનો ઉત્તરા ફાલ્ગુની નક્ષત્ર સાથેનો યોગ સધાયો હતો.
ચિત્ત જાણે નર્યા શુદ્ધ નીતર્યા જળનું ઝરણું બની ગયું છે.
