________________
કેવલ્યપ્રાપ્તિ પછીનું પ્રબોધનપર્વ સ્પર્શી જતો. રાજકુમાર તો મંત્રમુગ્ધ થઈ તૃષાતુરને શીતળ જળ મળ્યાનો અનુભવ કરતો રહ્યો. વ્યાખ્યાન પૂરું થતાં જ મહાવીર પાસે જઈને બોલ્યો, ““ભગવાન, તમે જે કહ્યું તે મને ગળે ઊતરી ગયું છે. હું એ રીતે પુરુષાર્થ કરવા ઈચ્છું છું. તે માટે આપનું સાન્નિધ્ય ઈચ્છું છું. હું મારાં માતાપિતાની સંમતિ લઈને આવી પહોંચું છું.''
‘‘તને જેમ સુખ થાય તેમ તું કર'' - ભગવાને જવાબ આપ્યો. મેઘકુમાર તો વાવાઝોડાની જેમ રાજમહેલે પહોંચી માતાપિતાને પ્રણામ કરી બોલ્યો, “ “આજે મેં ભગવાન મહાવીરની વાણી સાંભળી. મને તે ખૂબ જ ગમી ગઈ.''
વાહ ! વાહ ! ધન્ય છે તું જેથી તને ધર્મમાં શ્રદ્ધા થઈ !'' માબાપે ખુશ થતાં કહ્યું.
“મને મહાવીર પ્રભુના ઉપદેશ પ્રમાણે વર્તવાની અને તેમના સાન્નિધ્યમાં રહેવાની પ્રબળ ઈચ્છા જાગી છે. તે માટે મને અનુમતિ આપો.'
અને જાણે વીજળી પડી. ઘડી પહેલાંની ખુશી દુઃખના દરિયામાં પલટાઈ ગઈ. રાજમાતા તો મૂર્ષિત થઈને જમીન ઉપર ઢળી પડી. અનેક પ્રસંગોમાં બન્યું છે તેમ આ માતા પણ પુત્રના સંન્યાસના સમાચારે જાણે ધરતીકંપ અનુભવે છે. જેની ચિત્તવૃષ્ટિ સમક્ષ સંન્યાસનું ઐશ્વર્ય ખૂલ્યું નથી, તે અણધાર્યો આઘાત અનુભવે છે.
પોતાના પુત્રને જુદી જુદી રીતે સમજાવી જુએ છે. સામસામો વાદ-પ્રતિવાદ થાય છે, પણ મેઘકુમાર અડગ રહે છે. છેવટે હાથમાંથી બાજી જતી રહેતી જોઈ મા એક બીજો જ પાસો નાખી જુએ છે. “કુંવર, તારે જવું હોય તો જા, પણ મને એક વાર તને રાજારૂપે જોવા ઈચ્છા છે. તેટલી માગણી તું પૂરી કરતો જા.''
