________________
૨૯
કેવલ્યપ્રાપ્તિ જતો. જેમનું ચિત્ત ઉત્તરોત્તર વધુ ને વધુ શુદ્ધ, નિષ્કલક થતું જતું હશે, તેમના ચિત્તનો પડદો ભૂતભવિષ્યની ઘટનાઓ ઝીલી લે તે સ્વાભાવિક પણ લાગે છે.
પહેલું ચોમાસું પૂરું થયું અને પરિવ્રાજકની યાત્રા ફરી શરૂ થઈ. એક ગામના પાદરમાં બહાર ઝાડીમાં વાસ કર્યો. એ જ ગામમાં અચ્છેદક નામનો એક મંત્રતંત્ર જાણનારો અધકચરો પાખંડી લોકોને છેતરી પોતાની જાળમાં ફસાવતો હતો. મહાવીરના ધ્યાનમાં આ આવી ગયું હતું. જોગાનુજોગ કોઈક ગોવાળિયાના ધ્યાનમાં આવી ગયું હતું કે મહાવીર સ્વામી ત્રિકાળ જ્ઞાની છે. ચમત્કારની વાતોને વહેવડાવવામાં તો વિજ્ઞાન પણ પાછું પડે ! લોકો તો ભાતભાતની ભેટસોગાદો લઈને મહાવીરનાં દર્શને ઉમટી પડ્યા.
લોકોની ભક્તિનાં પૂર મહાવીર તરફ વળતાં જોઈ પેલો અચ્છેદક અકળાયો. મહાવીરને ખોટા પાડી ફજેતો કરવાનું નક્કી કરી ઘાસનું એક તણખલું લઈને એ તો મહાવીર પાસે પહોંચ્યો. લોકોની ઠઠ તો વીંટળાયેલી હતી જ. અચ્છેદકે પૂછ્યું : “બોલો મહારાજ, આ તૃણ મારાથી તોડી શકાશે કે નહીં ?'' એના મનમાં હતું કે મહારાજ જે કાંઈ કહેશે તેથી ઊલટું હું કરીશ, એટલે આપોઆપ જુઠા પડશે ! પરિસ્થિતિ નાજુક હતી. પણ મહાવીરે કહ્યું કે તારાથી આ તણખલું નહીં છેદી શકાય. પેલો તો ઉત્સાહમાં આવી જઈ ઘડીકમાં તણખલું તોડીને બે કટકા કરવા ગયો, ત્યાં અકસ્માતું પેલા તણખલાની તીણી ધારથી એની આંગળીઓ જ કપાઈ ગઈ. લોકો એની ફજેતી પર હસવા લાગ્યા અને એ નીચું મોં કરી ભાગી છૂટ્યો.
મહાવીરે લોકોને આવા ભ્રામક ચમત્કારોમાં વિશ્વાસ ન રાખવા સમજાવી અછંદકની ચોરી, દુરાચારપણાની વાતો પણ
