________________
કેવલ્યપ્રાપ્તિ
૩૩ પહોંચીને મહાવીર સ્વામીના દેહ પરથી માંસ-લોહીની મિજબાની માણતા રહ્યા. આમ છતાંય આ ભયાનક કાળરાત્રિ દરમિયાન થયેલાં તમામ કષ્ટોને અડગતાપૂર્વક મહાવીરે સહી લીધાં. આ તપ પછી તો એ જ ક્રૂર તથા ભયંકર પ્રદેશમાં મહાવીર છ મહિનાના ઉપવાસ સાથે ફરતા રહ્યા. વાલુકાગ્રામે જતાં તો ઢીંચણ સુધી પગ ખેંચી જાય તેવો રેતીનો લાંબો પટ ઓળંગવો પડ્યો. રસ્તામાં પાંચસો ચોરોની ટોળકીએ લૂંટવાનું કશું મળ્યું નહીં એટલે “મામા-મામા' કહી તેમની ભારે ઠેકડી તથા ક્રૂર છેડતી કરી.
વળી ફરી વાર વૈશાલી આવી પહોંચે છે. આ એમનો અગિયારમો ચાતુર્માસ છે. પહેલા જિનદત્ત નામનો નગરશેઠ હવે નસીબનું પાંદડું ફરી જવાથી ગરીબ થઈ ગયો હતો. લોકો એને હવે ‘જીર્ણશ્રેષ્ઠી' કહેતા. તે ખૂબ દયાળુ હતો. પણ હવે જે નવો નગરશેઠ હતો, તે ખૂબ અભિમાની અને તુંડમિજાજી હતો. તેના ઊગતા સૂરજ સામું જોઈ લોકો એને “અભિનવ શ્રેષ્ઠી' કહેતા..
જીર્ણશ્રેષ્ઠીએ મંદિરમાં મહાવીર સ્વામીને જોયા. પોતાને ઘેર ભિક્ષા લેવા આ સાધુ આવે એવી એમને ઝંખના થઈ, પરંતુ આ વખતે મહાવીર સ્વામીએ ચાર માસના ઉપવાસનું વ્રત લીધું હતું, એટલે ચાર માસના ઉપવાસનાં પારણાં પોતાને ઘેર કરવાનું નિમંત્રણ આપી ઘેર તૈયારી કરવા ગયો.
પરંતુ મહાવીરનો તો નિયમ હતો કે કોઈનું નિમંત્રણ સ્વીકારીને તેને ઘેર ભિક્ષા લેવા ન જવું. જે ઘર સામે આવીને ઊભું રહે ત્યાંથી જે મળે તે સ્વીકારી લેવું. ચાર માસના ઉપવાસ પછી ભિક્ષા માટે મહાવીર સ્વામી બહાર નીકળે છે, તો સૌ પહેલાં પેલા અભિનવ શ્રેષ્ઠીનું ઘર જ ભટકાઈ પડે છે. મહાવીર સ્વામી તો નિસ્પૃહતાપૂર્વક ભિક્ષા માગે છે, તો પેલા શેઠ
