________________
૨૬
ભગવાન મહાવીર આશ્રમ છે. એ તાપસ કુલપતિ મહાવીરને ઓળખી જાય છે અને પારણાં કરવા તથા રાતવાસો ગાળવા પોતાને ત્યાં બોલાવે છે. વિદાય વખતે પહેલો ચાતુર્માસ' પોતાના આશ્રમમાં વિતાવવા વિનવે છે. એમનો આગ્રહ જોઈ તથા ધ્યાનાદિ માટે સાનુકૂળ એવું એકાંત સ્થાન જઈ મહાવીર હા પાડી આગળ વધે છે.
ગ્રીષ્મકાળના પ્રખર તાપમાં તપસ્વીના ચિત્તની દશા ચંદ્રની શીતળતા આત્મસાત્ કરતી જાય છે. જ્ઞાન સૂરજ જેવું ઝળહળતું છે. સહનશીલતામાં તો જાણે મા ધરતીનો બીજો અવતાર. સમુદ્ર સમા ગંભીર અને સિંહ જેવા નિર્ભય ! નિરાશ્રયી આકાશમાં ઊડતા પંખી જેવા સ્વતંત્ર, તંદ્રમુક્ત અને છતાંય કષ્ટ પીડાતા સંસારીઓને હાથ આપવાની હૃદયમાં વ્યાપેલી કરુણા !
સંન્યસ્ત જીવનનું પહેલું ચોમાસું આવે છે. જૈન ધર્મમાં ચોમાસામાં સાધુ એક સ્થળે રહી “ચાતુર્માસ વિતાવે તેવી પરંપરા છે. મહાવીર સ્વામીને તો એમના પ્રથમ ચાતુર્માસના નિવાસનું નિમંત્રણ મળેલું જ છે, તે મુજબ તેઓ મોરાકના આશ્રમમાં પહોંચી જાય છે. કુલપતિ એમની ઘાસની એક ઝૂંપડી અલાયદી કાઢી આપે છે.
વરસાદ પડવો શરૂ થઈ ગયો હતો, પરંતુ નવું ઘાસ હજી માથું ઊંચકતું નથી, એટલે ગાયો ઘાસની શોધમાં જ્યાંત્યાં માં નાખતી થઈ ગયેલી. આને લીધે આશ્રમવાસીઓને ગાયો ઘૂસી ન જાય તે માટે સતત ધ્યાન રાખવું પડતું. પરંતુ મહાવીર તો બીજા જ કોઈ ‘ધ્યાનમાં ગળાડૂબ હતા. પરિણામે ગાયો એમની ઝૂંપડી સુધી નિર્વિદનપણે પહોંચી જતી અને પછી પાડોશીઓને પણ લાભ આપતી. આથી બીજા તાપસી ચિડાયા. એમણે કુલપતિને ફરિયાદ કરી. કુલપતિએ સૌમ્યતાપૂર્વક મહાવીરને કાને આ વાત નાખી. મહાવીરને
