________________
प्रकरणम्
आगम- २ मृषावाद विरमणव्रत कहे छे. जूटुं वचन बिलकुल बोलवू नही ते व्यवहार मृषावाद विरमणव्रत अने जे पर पुद्गसार लादिक वस्तुने आपणी कहेवी ते मृषावाद वचन छे अने जीवने अजीव कहे तथा अजीवने जीव कहे इत्यादिक
अज्ञान भाव ते सर्व निश्चें मृषावाद छे. अथवा सिद्धान्तना अर्थ खोटा कहे ए मृषावाद जेणे छांड्यो ते निश्चे मृषावाद ॥७१॥
विरमणव्रत कहियें एटले बीजा अदत्तादानादिक व्रत जो भांजे तो तेनो मात्र चारित्र भंग थाय पण ज्ञान दर्शननो भंग न थाय अने जेणे निश्चें मृषावादनो भंग कस्यो तेणे समकेत तथा ज्ञान अने चारित्र ए त्रणेनो भंग कस्यो तथा
आगममा एम कर्तुं छे जे एक साधुयें चोथो व्रत भंग कस्यो अने एक साधुयें बीजो मृषावाद व्रत भंग कस्यो तो जेणे |चोथो व्रत भंग कस्यो ते आलोवण लेइ शुद्ध थाय पण जे सिद्धान्तना अर्थनो मृषा उपदेश आपे ते आलोवण लीधे|8
पण शुद्ध थाय नही. | ३ अदत्तादान विरमण व्रत कहे छे जे पारकुं धन वस्तु छुपावे चोरी करे ठगबाजी करी लीये ते चोरी छे एटले |पारकी वस्तु धणीना दिधा विना लेवी नही ए व्यवहारथी अदत्तादान विरमण व्रत जाणवू अने जे पांच इंद्रियना त्रेवीस विषय आठ कर्म वर्गणा इत्यादिक परवस्तु लेवी नही तथा तेनी वांछा न करवी ते आत्माने अग्राह्य छे माटे
ते निश्चेथी अदत्तादान विरमण व्रत कहिये इहां कोइ पूछे जे विषयनी अने कर्मनी वांछा कोण करे छे तेने उत्तर जे| 18| पुण्यने लेवा योग्य छे ते जीव कर्मनी वांछा करे छे जे पुण्यना ४२ भेद छे ते चार कर्मनी शुभ प्रकृति छे एटले जे दिव्यवहार अदत्तादान तो नथी लेता पण अंतरंग पुण्यादिकनी वांछा छे तेने निश्चें अदत्तादान लागे छे.
॥७१॥