________________
૨૨૨]
जैन साहित्य संशोधक
સમળનખત્રાય-શ્રમજ્ઞનવાર્-શ્રમણુસંસ્કૃતિ
સમતા પ્રધાનસંસ્કૃતિ.
વિસમરિટ્રિયાય વિષમ-સમતાહિત ષ્ટિમેને વાદ અથવા વિષમ-દુર્ગમ-કઠણ એવું દૃષ્ટિપાદ નામનું ચૌદમા બિંદુસાર પૂર્વનું એક પ્રકરણ.
Trueचूहाण नमो तुह निच्चरंतनह मणिगणाणं । संतायाण जrपत्थणिज्जछायाण पायाणं ॥ २९ ॥ હું ભગવન્! તારા પાદાને નમસ્કારહે. એ પાદો તપ્રસ્થ –વિઘ્નનાશક છે, સ્કુરાયમાણુ નખરુષ મણિગથી યુક્ત છે, શાંતાપદ-આપદેને શમાવનારછે, જનપ્રાર્થનીય છાયાવાળા છે મનુષ્યે એ પાદોની છાયાને પ્રાર્થ-એવા એ છે.
બીજો અર્થ–સૂર્યના કિરણા પ્રત્યે ધટે એવા છે તે આ રીતે-સૂર્યનાં કિરણેને નમરકાર હા જે કિરણા હતઽસ્થૂલ ---મળસકાને મટાડનારા છે. અર્થાત વિસને ઉગાડનારા છે, સ્ફુરાયમાણ નભમણિ-સૂર્યના કણુરૂપ છે,
સારંગ-સારંગ તથા સારાંગ
'सारंगी विहगान्तरे द्विषैrशबलेषु च " હૈમ-અનેકાર્થસં૦ ૩, ૧૨૨-૧૨૩ આ ૨૭-૨૮-ક્લાક યુગ્મરુપ છે,
હું સકલશ્રીના કારણ, હે પાલક, હું ત્રિલેાક લાકમાં સમર્થ, હું સદાપૂજ્ય ! અથવા હું મધ્યસ્થ ! એવા હે ભગવન્! તું એ પ્રમાણે મારી રતુતિગિરાએને વિષય થા અથવા મારી સ્તુતિગિરાના અર્થને વિષય થા, અર્થાત હું તારી સ્તુતિ કરનારા
સંતાપ –તપનારાં, તપાવનારાં છે અને એ કિરણેાની કાંતિને મનુષ્યા પ્રાથ છે.
इ सयलसिरिनिबंधण पालय पच्चल तिलोअलोअस्स । भव मज्झ सया मज्झत्थगोअरे संथुइ गिराणं ॥ ३० ॥
[સંદર્
erveचूह - 1. हतपत्यूह २. हृतप्रत्यूष नहमणिगण- १. नखमणिगण
२. नभोमणिकण
સંતાય-
૧. જ્ઞાતાપર્ २. संतापक
છાયા-એટલે છાંયા અથવા શાભા-કાંતિ
થાઉં, અને તું મારી સ્તુતિને વિષય થા. આ અંતિમકાવ્યમાં
નિપાય એ શબ્દથી કવિએ પેાતાના ‘- ધનાજી' નામની સૂચના પણ કરેલી છે.
सया मज्झत्थगोअरे उपरथी सदा मध्यથોચરે અથવા સદ્દા મય ! અર્થનોચરે
॥ इति श्रीमहावीरविज्ञप्तिका पंडितधन्य-धनपालविरचिता संपूर्णेयं ॥
Aho ! Shrutgyanam
