________________ [ 82 ] - :: ઘરની લક્ષ્મી નથી, માટે આ દાણ સારામાં સારી રીતે સાચવી રાખવા અને માગે એટલે પાછા ઑપવા એ મારી મુખ્ય ફરજ છે.” આ વિચાર કરી રક્ષિકા નામની પુત્રવધૂએ શાલિના દાણા વસ્ત્રના છેડામાં બાંધી એક ડાબલીમાં મૂકી જાળવી રાખ્યા. ચેથી પુત્રવધૂએ પિતાના પિયરીયાઓને બોલાવી કહ્યું કે “મારા સસરાજીએ આપેલી આ એક સંપત્તિ જ છે એમ માનજે. એને એકેએક કણ, વર્ષાઋતુમાં આપણું ખેડાયેલા ખેતરમાં જુદા કયારામાં વાવજે. એમાંથી જે કંઈ પેદા થાય તે પાછું ફરી ફરીને વાવજે અને જેટલી બની શકે એટલી એની વૃદ્ધિ કરજો.” રોહિણના પિયરીયા એ પ્રમાણે રોહિણીને સંદેશ–ઉપદેશ સાંભળી દાણ લઈને ત્યાંથી વિદાય થયા. એ વાતને ચાર ચોમાસા વીતી ગયા. પાંચમે વર્ષે સાર્થવાહે પોતાની સૌથી મોટી પુત્રવધુ ઉઝિકાને બોલાવી પૂછ્યું: “આજથી પાંચમા વર્ષ ઉપર મેં તમને પાંચ શાલિના દાણ આપ્યા હતા તે યાદ છે?” ઉન્ઝિકાએ હા પાડી. એ દાણા અને પાછા આપી શકશે?” સાર્થવાહે બીજો પ્રશ્ન પૂછ્યો. ઉજિઝકા મુંઝાણું પણ કંઈક વિચાર આવતાં તે કે ઠાર તરપ ઉતાવળે પગલે ગઈ અને ત્યાંથી એવા જ પાંચ દાણું લઈ આવી. મેં આપ્યા હતા તે જ આ દાણા છે?” સસરાજીએ ખાત્રી કરવા પૂછયું. નહીં જ, એ તે મેં તરત જ ફેંકી દીધા હતા. નકામા
