________________ જગતશેઠના ઘરની લક્ષ્મી : : [ 99 ] કલ્પના તે એક વાર કરે.” મોતીલાલે સાપનું કલેવર ઘરના બારણા પાસે મૂકયું. લલિતા તે એ દેખાવ જોઈ જ ન શકી. એ ઘરમાં જઈને સંતાઈ ગઈ. મરેલા સાપનું કલેવર તડકાના તેજમાં ચમકી ઉઠયું. એ નિર્જીવ હતું, છતાં એના કલેવરની આસપાસ ભયંકરતા જમાવટ કરીને પડી હતી. લલિતાની ગભરામણ તારાબાઈએ જોઈ. પિતાની પુત્રી જેવી લલિતાને ગભરાએલી જોઈ, એનું લેહી પણ તપી આવ્યું: “હજી તમારામાંથી છોકરમત ન ગઈ. જાઓ, કયાંય વાડમાં ફેંકી દે અને હાથ–પગ જોઈને ઘરમાં આવે.” મોતીલાલે, ભાભીનાં વચનેમાં રહેલે ક્રોધ પારખી લીધે. બરાબર ગમ્મત ન થઈ એ વિચારથી એ નિરાશ પણ થયે. આખરે એણે ભાભીનું મન મનાવવા પાછું કલેવર ઉપાડયું. વાડમાં નાખવા એ આગળ ચાલ્ય. થોડે દૂર નહીં ગયે હૈય એટલામાં જ અવાજ આવ્યઃ પાછો લઈ આવે. મારી ભૂલ થઈ.” એ કંઠવર તારાબાઈને હતે. વળી મોતીલાલ એમ ને એમ પાછો વળે. આ વખતે તારાબાઈના મુખ ઉપર રોષ અદશ્ય થયે હતો. એણે કહેવા માંડયું: “તમને જે કઈ સયું છે વિધાતાને જરૂર કઈક સંકેત હૈ જોઈએ. ખુશીથી, સાપ લઈને ઘરમાં આવે અને આપણી અગાશીમાં એક કેરે મૂકી દે.” મોતીલાલને નવાઈ લાગી. એ તે ઘડીભર મજા કરવા
