________________ [ 98 ] :: ઘરની લક્ષ્મી. એક દિવસે મોતીલાલ ઘર ભણી જતો હતે. અડધે રસ્તે ગયા પછી એને યાદ આવ્યું કે “ઘેર જઉં છું, પણ હાથે તે ખાલી છે.” હવે, શું લઈ જવું એ મુંઝવણ જાગી. મુંઝવણમાંથી માર્ગ કાઢતો એ છેડા પગલા આગળ ગયે હશે એટલામાં એ એક ઠેકાણે થંભીને ઉભે થઈ ગયે! એની કુતુહલવૃત્તિ સચેત બની. આજ તે ભાભીને બરાબર બનાવું !" મેંતીલાલથી અજાણપણે બોલાઈ જવાયું. એના મુખ ઉપર હાસ્યની લાલાશ તરવરી. માગની એક બાજુએ, વાડ પાસે એક મરેલો સાપ પડ્યો હતો. મેંતીલાલે એક મજબૂત લાકડી ઉપર એ કલેવર ઉપાડ્યું. ભાભીને એ મૃતદેહ અર્પણ કરવાનો નિશ્ચય કરી મેતીલાલ આગળ વધે. તારાબાઈએ મોતીલાલને દૂરથી આવતે જે. સાપનું ખોળીયું ઉપાડીને આ તરફ જ ચાલ્યો આવે છે એ જોઈને તારાબાઈ હેબતાઈ ગઈ. એ બોલી ઉઠીઃ “આવી તે મશ્કરી થતી હશે ? અને આવા મરેલા સાપને તે કઈ ઘરમાં લાવતું હશે ?" મેંતીલાલ એ બધું સમજતું હતું, પણ એને તે પ્રતિજ્ઞા પાળવાનું અને ભાભીને ચીડવવાનું આ એક બહાનું મળ્યું હતું. ભાભી માટે ખાસ ભેટ લાવ્યો છું. ખાલી હાથે ઘરમાં ન આવવું એમ તે તમે પોતે જ આજ્ઞા કરી છે. ખરા તડકામાં કેટલે દૂરથી આ ભેટ લા હઈશ એની
