________________ [ 114 ] : : ઘરની લક્ષ્મી “હેન ! આપણે બન્ને એક બીજાને બરાબર ઓળખીએ છીએ.” વિરલ હાસ્ય હસતાં નવીન આરહી–સ્ત્રી બેલી “સેંકડે પ્રવાસીઓમાંથી કેઈએ નહીં ને તમે જ મને ઓળખી કાઢી, એ જ એમ બતાવે છે કે આપણી વચ્ચે પૂર્વની કઈક સગાઈ છે.”સૂર્યનાં શાંત કિરણની જેમ એની દંતપંક્તિ ઝળહળી. પણ મારા પ્રશ્નને મને જવાબ ન મળે. આમ કયાં જાઓ છે ?" તારાબાઈએ પૂછયું. અત્યારે તે હું નવાબના મહેલમાં જઈશ.” મશ્કરી કરતી હોય તેમ તે તરૂણીએ જવાબ આપે. બહેન! રાતની વેળાએ એક મુસલમાનને ત્યાં જશે ? તારાબાઈ વિનવવા લાગી. તને પણ એ જ કેમીવાદનું ગાંડપણું વળગ્યું લાગે છે! મારે મન તે એ કેઈ ભેદ નથી. મને જે બોલાવેઆરાધે તેને ત્યાં જવું એ મારી ફરજ છે. મારે તે હિંદુમુસલમાન બન્ને પુત્ર છે. અને નવાબ પણ પહેલાં તે હિંદુ જ હતે ને ? આજે પણ દીપમાળાના દિવસે, એક હિંદુને શેભે એ ઉત્સવ એ કરે છે. મને એને ત્યાં જવામાં શા સારૂ સંકેચ થાય?” લક્ષ્મી સ્વરૂપ તરૂણીએ પોતાના આગમનનું રહસ્ય સૂચવ્યું. તારાબાઈ માર્ગ રેકીને ઉભી રહી. તારાબાઇની આંખમાં સ્નેહ-ભક્તિના અથુ ઉજ્વળ હિરાનાં કણ સરખાં તરી આવ્યાં. એને ખાત્રી થઈ કે આ સાક્ષાત લક્ષ્મી દેવી જ છે. તે તરત જ એ દેવીના ચરણ પાસે બેસી પ્રાર્થના કરવા લાગીઃ
