________________ જગતશેઠના ઘરની લક્ષ્મી : : [ 115] “હેન એક વાર મારે ત્યાં પગલા ન કરે? વર્ષે થયાં હું તમારી જ રાહ જોતી બેસી રહી છું. એકાદ દિવસને માટે આપ અમારા આંગણે ન આવે ?" સ્થાન, સમય અને સુગ્યતાને અહીં સુવર્ણ-સુગંધ જે સંજોગ જોઈ, સૂર્ય પણ પિતાના આછા લાલ-સિંદુરીયા રંગવતી એમને અભિષેક કરી રહ્યા. લક્ષમીદેવીએ નેહપૂર્વક તારાબાઈને પિતાની સેડમાં લીધી અને કહ્યું કેઃ “બહેન ! નવાબના મહેલમાં જતાં પહેલાં હું તારે ઘેર ઘેડી વાર જરૂર આવીશ, પણ તું જુએ છે કે આજ પર્વને દિવસે પણ આખા શહેરમાં અંધકાર વ્યાખ્યો છે. સમી સાંજે જાણે કે મધ્ય રાત્રિ થઈ હોય એ ભયંકર આભાસ મળે છે. મારું સ્વાગત કરવા કેઈ તૈયાર નથી.” આખું યે શહેર મુસલમાની નવાબની સત્તા નીચે છેઃ શહેરમાં કયાંય દીવાળી ન ઉજવાય-માત્ર રાજમહેલમાં જ ઉજવાય એ નવાબને આદેશ છે; છતાં સામે એક ન્હાના ઘરમાં એક ક્ષીણદીપક જળે છે!” તારાબાઈએ પિતાના છાપરા તરફ લક્ષ્મીદેવીનું ધ્યાન ખેંચ્યું. “જે હિંદુ-સમાજ, નવાબના આવા નમાલા હુકમને પણ વિરોધ કરી શકતું નથી તે સમાજ મારું સ્વાગત શી રીતે કરે?” લક્ષ્મીદેવીના શબ્દમાં પુણ્યપ્રકેપ પ્રજળી રહ્યો. પણ, હેન! મેં એક કેડીયામાં આ છે સરખે દીપક પ્રકટાવ્યા છે. મનમાં ભગવાન મહાવીરના અને ગૌતમસ્વામીનાં
