________________ [ 94 ] : : ઘરની લક્ષ્મી તમામ ઓરતોને મારી સામે હાજર કરે. એમને કહે કે એમનાં સારામાં સારાં વસ્ત્રો પહેરી મારી આગળ આવી નાચ કરે.” પુરૂષો વિલાસમાં ડૂખ્યા હોય ત્યાં અબળાઓની લાચાર દશાનું તે પૂછવું જ શું ? રંગમહેલની બેગમને સારૂ નાદિરશાહને હુકમ માનવા સિવાય બીજો કોઈ માર્ગ જ કયાં હતા? જનાનખાનાની એક પણ અબળાઓ, નાદિરશાહના એ અન્યાયી આદેશને વિરોધ ન કર્યો. કેઈએ એમ પણ ન કહ્યું કેઃ " અમે પણ પુત્રી, બહેન અને માતાની જાતના છીએ. અમારી બેઈજજતી સમસ્ત માતાઓની બેઈજજતી છેઃ પરપુરૂષની સામે અમે ઉઘાડે માથે કઈ રીતે ઉભી રહી શકીએ?” જંદગીભર જેમણે શંગાર અને વિલાસ પેલ્યાં હોય તેઓ એમ કહેવાની હિમ્મત કરી જ શકે નહીં એ સ્વાભાવિક છે. ખુલ્લા પગે ચાલતા જેમને શરદી થઈ જાય, મખમલથી બછાવેલી શેતરંજ ઉપર ચાલતાં પણ જેમને શ્વાસ ચડી આવે, સૂર્યને તડકે તે દૂર રહો, ચંદ્રની શીતળ ચાંદની પણ રખેને પિતાના ચહેરા જોઈ જાય એવી દહેશત રહેતી હોય ત્યાં એક જુલમીના જુલ્મ સામે વિરોધને શબ્દ સરખે પણ બોલવાની કેની છાતી પણ ચાલે ? અને આ તે નાદિરશાહનું ફરમાન ! આંખના એક પલકારામાં સારા યે શહેરને ઉજજડ–મેદાન બનાવી દે. હુકમ પ્રમાણે અંતઃપુરની બેગમે હાજર થઈ ગઈ. નાદિરશાહની આંખ એ વખતે સહેજ મીંચાયેલી હતી.
