________________
૨૭
आत्मनिंदाद्वात्रिंशिका ககககககககககககககககககககககககககககககக (૩) રાગાદિભાવશત્રુઓથી હું ડરેલો છું એવું મૂળ કૃતિમાં કહેવાયું છે. આ કથનની સ્પષ્ટતા
ટીકામાં આ રીતે થઈ છે : શ્રુતકેવળીઓ માટે પણ આ રાગાદિશત્રુઓ દુર્જેય છે માટે
આપણા જેવા પામર આત્માઓએ આ શત્રુઓથી ડરવું પડે તે અત્યંત સ્વાભાવિક છે. (૪) શરણનો સ્વીકાર કરવો એટલે કે દાસત્વનો સ્વીકાર કરવો. જિનેશ્વરના ચરણનું શરણ
લેવું એટલે દાસત્વ અંગીકાર કરવું. દાસત્વ સ્વીકારો તો જ શરણાગતિ સાર્થક ઠરે છે. જ્યાં દાસત્વનો સ્વીકાર નથી તેવી શરણાગતિ માત્ર શબ્દો પૂરતી અસરકર્તા હોય છે.
અવતરીશ : जिनोत्कर्ष स्वाऽपकर्पञ्च संवेदयन्नाह* ભાવાર્થ :
અરિહંતના ઉત્કર્ષનું અને આત્માના અપકર્ષનું સંવેદન હવેની ગાથામાં વર્ણવાયું છે. ઉપથારૂથ ! શરણ ! પુથ !, સર્વજ્ઞ ! નિપટવ ! વિશ્વનાથ ! I
दीनं हताशं शरणागतञ्च, मां रक्ष रक्ष स्मरभिल्लभल्लेः ॥ १५ ।। કે અન્યય :
हे अगण्यकारूण्य !, शरण्य !, पुण्य !, सर्वज्ञ !, निष्कण्टक !, विश्वनाथ !, दीनं हताशं शरणागतं मां स्मरभिल्लभल्लेः रक्ष रक्ष ।। ન શબ્દાર્થ : પુષ્ય!=સૌભાગ્યશાલી,
જે શરVIVId=આશરો લેનાર એવા જે શરષ્ય!=શરણયોગ્ય,
મામ=મને નિપટક્ક=આક્ષેપરહિત,
રમર કંદર્પ * સર્વજ્ઞ=સમગ્ર જગતના જ્ઞાતા, ૪ મિg=વનેચર * વિશ્વનાથ!=ત્રણ લોકના સ્વામી,
મત્તિ=ભાલો જે ખ્યાખ્ય=ગણી ન શકાય ૪ મરીમન્નમત્તે =કંદર્પરૂપી ભીલના તેટલો કરુણાભાવ રાખનારા !
ભાલાથી સીનમ—દુઃખી
જ રક્ષ સ=બચાવો, બચાવો ૪ હતા—મનોબળ હારી ગયેલ
