________________
५४
श्री वैराग्य शतक काई दुःख आवे छे, त्यारे तुं बीजा पासे तारूं दुःख रडे छे. तारा बळापा काढे छे. पण तारी चिंता-तारुं दुःख कोई दूर करी शके एम नथी. तने कोई शरण आपे तेम नथी. तुं जेने मारुं मानी बेठो छे, ते तारूं कुटुम्ब पण केटलुं, पांच पचीश माणसोनुं के वधुमां बसो पांचसो जननु, तेनी तो कई गणत्री ! चकवतिनी लीला जो, छ खंड पृथ्वीना मालिक, चौद रत्नना स्वामी-करोडो माणसो ने देवो तेनी तहेनातमां-सेवामां हाजर, पण मरण आवे त्यारे तेने कोई बचावी शकतुं नथी: अरे ! तेनुं तो शुं ! पण देव-देवेन्द्रोनी पण एज स्थिति एर्नु पळ आयुष्य पुरू थाय एटले खलास, ! गमे तेटलो विलाप करे पण कोई जीवाडी न शके. यमना मुखमां पेसतां-गमे तेटलुं रोवो बचावो बचावोनी बुम मारो पण कोई सहायक न थाय सौ कोई छुटी जाय, हाथ खंखेरी नाखे, लाचारी बतावे, कहे के शुं थाय, आपणां हाथनी क्यां वात छे. शरीर पण सगुं न थाय, ए पण लांबु थईने पडी जाय. धन पण काममां न आवे, स्त्री पण ऊभी ऊभी डुसकां खाय, एर्नु पण कांई न चाले, मा-बाप, भाइभाडं बाळ बच्चा बधां मोढुं विकासीने बेसी रहे. एक फोडली थई होय तो तेनी पीडा दूर करवा कोइ समर्थ नथी. तो मरणनी शी वात. धर्म सिवाय बीजु कोइ जगतमां शरण नथी. एवी अशरण भावना भावता अनाथी मुनिनी जेम धर्मने शरणे जळू एज श्रेयस्कर छे. (३७)
