________________
( १२५ ) तो कोई विरलाज हशे (पी श्रेणिकराजाने पूढीने अजयकुमारें ते चोरने विसर्जन कस्यो, रोहणीयो पण घेर जइ विचारवा लाग्यो के मरवानुं कष्ट म होडं हतुं तेथी हुं उगरत नही, परंतु में पगमांथी कांटा काढतां जे श्रीवीतरागनी थोडीशी वाणी सांली ते पण मुने गुणकारी अवांतां थकां पण जिनवाणी में सांजली ते मुने घाडी श्रावी. माटें वीतरागने शरणे जनुं तेज उत्तम बे.) पढी तिहांथ की श्रीवर्द्धमानस्वामी पासें घ्यावी नमस्कार करी कहेवा लाग्यो के हे प्रजो ! तमारी थोडीशी वाणी मने नासतां नासतां श्रवणें पडी, तेथी हुं उगयो. माटे हवे हे महाराज ! कृपा करी महारा बेदु जब सुधरे, तेवो उपाय कहो. तेवारें परमेश्वरें तेने धर्मोपदेश कस्यो, ते सांजली चारित्र लेवा माटें सावधान थयो पढी जगवाननें वीनव्यो के दे महाराज ! हुं श्रेणिकराजाने मली घ्यावीने पी चारित्र लश्श ! एम कही राजानी पासें श्रावी कदेवा लाग्यो के हे स्वामी ! हुं रोहणीयो नामक चोर, महापापी बजं, परंतु श्रीवीरनां वचन सांजलतां हुं उगरयो ढुं. हवे मुने चारित्र लेवानो नाव