________________
શ્રી જયંતમુનિજીએ આશા રાખી કહ્યું કે, “ભાઈ, સૌએ ઘા કર્યો છે તો આ અમારો છેલ્લો ઘા! પચીસ ઘા માર્યા પછી કોઈ પથ્થર તૂટે, પણ તોડવામાં છેલ્લો ઘા જ કામ કરે છે. ચોવીસ ઘાએ તો ખોખરું કરી મૂક્યું છે. કદાચ અમને જશ મળવાનો હોય તો શું ખબર?”
રાંચીના મોવડીઓ બોલ્યા, “તો પછી ઝંપલાવો.”
જયંતમુનિજીએ આ કેસમાં હાથમાં લીધો. તેમણે સર્વપ્રથમ રામજી વાલજીને બોલાવ્યા. તેમને સમજાવ્યા. તેઓએ ચરણધૂલિ લઈ સંકલ્પ કર્યો કે, “આપ જે ફરમાવશો તે હું કરવા તૈયાર છું.”
ત્યારબાદ મુનિશ્રી લાલજીભાઈને ત્યાં પધાર્યા અને તેમને વાત કરી. તેઓએ પણ કહ્યું કે, “હું તો આપ જેમ કહેશો તે કરીશ. પરંતુ મારા વેવાઈ માનશે કે કેમ તેની મને શંકા છે.”
મુનિરાજોએ ફરમાવ્યું કે, “લાલજીભાઈ, ફિકર ન કરો. કાલે આ વાતનો ફેંસલો થઈ ચૂક્યો છે. ફેંસલો ન થાય તો અમારે આહાર-પાણી છોડી દેવા પડશે.”
આટલું સાંભળતાં જ લાલજીભાઈ ઢીલા પડી ગયા. તેઓએ પણ વચન આપ્યું, “આપની આજ્ઞા શિરોધારી છે.” આમ એક ધમકીથી કામ પાટે ચડી ગયું. સમાજમાં વાત ફેલાઈ ગઈ, આવતીકાલે સમાધાન થવાનું છે. પરંતુ આ લોકો મહારાજશ્રીની વાત માનશે કે કેમ તે શંકા હતી.
ઓસરી ખચાખચ ભરાઈ ગઈ. જેઓ સત્સંગી નહોતા તેઓ પણ આવી પહોંચ્યા હતા. રામજી વાલજી તથા લાલજી હીરજી બંને હાજર હતા. બંનેને એક સભામાં એકસાથે બેઠેલા જોઈને સૌને આશ્ચર્ય થતું હતું. જ્યાં સોળ વર્ષથી એકબીજાની આંખો લડતી હતી ત્યાં બંને એકસાથે સભામાં આવ્યા તે આશ્ચર્યજનક હતું.
તપસ્વીજી મહારાજે સર્વપ્રથમ ગુજરાતી ઉદાહરણ આપ્યું કે “વેત (નેત૨) નરમ છે તો પાણીના પ્રવાહમાં ઊખડતી નથી. પુર વહી ગયા પછી પુનઃ ઊભી થઈ જાય છે. જ્યારે મોટાં ઝાડવાંઓ અહંકારને કારણે જડમૂળથી ઊખડી જાય છે. નમ્રતા આત્માનો સ્વભાવ છે અને અહંકાર તે વિકાર છે.”
ત્યારબાદ શ્રી જયંતમુનિજીએ પ્રસંગ જોઈને સમાજના ઉત્થાન વિષે નાનું પ્રવચન આપ્યું. ત્યાર પછી કહ્યું કે, “બંધુઓ આજની સભામાં આપણે એક બહુ જૂના ક્લેશનો ફેંસલો કરવાનો છે અને જેની વચ્ચે ઝઘડો છે તેઓ અમને માન આપીને આજે હાજર થયા છે તે બદલ તેમને અભિનંદન આપતાં આનંદ થાય છે.”
“પરંપરા અને રિવાજ પ્રમાણે દીકરીના બાપે નરમ થવું પડે છે અને દીકરાના બાપ પાસે ઝૂકે છે. તેમજ ઉંમ૨માં નાના હોય તે મોટાને નમન કરે છે. પરંતુ અહીં અમે એથી વિપરીત ન્યાય આપ્યો છે. રામજી વાલજી દીકરાના બાપ છે અને ઉંમરમાં મોટા છે છતાં તેમને આદેશ અમારો છેલ્લો ઘા !D 305
