________________
ઉપવાસ દરમિયાન પોતાના ભાવિ સંકલ્પનો જરા પણ અણસર આવવા દીધો ન હતો. પંદર ઉપવાસની નિર્મળ સાધના દરમિયાન અને તે પછી તે હમેંશ પોતાની જાતમાં મગ્ન રહેતા હતા. ત્યારે એમ લાગતું હતું કે તેમની આ અનાસક્તિ અને રોજિંદી ઘટનાઓ પ્રત્યેની ઉદાસીનતા ઉપવાસ સાથેની અંતરસાધનાનું સ્વરૂપ છે.
એક વખત તપસ્વીજી મહારાજે સહજભાવે કહ્યું, “જયંતી, હવે મને કોઈ સંકલ્પ-વિકલ્પ થતો નથી કે વિચારો પણ આવતા નથી. હવે કોઈ મમતા પણ નથી રહી અને કોઈ પ્રત્યે વિશેષ આકર્ષણ પણ રહ્યું નથી. પ્રભાબાઈ અને જયાબાઈ મહાસતીજીઓને જે પત્ર લખું છું તે માત્ર બાહ્ય વ્યવહાર છે. બાકી તેમની સાથે પણ પત્રવ્યવહારની હવે કોઈ ઈચ્છા કે ઉત્કંઠા રહી નથી.”
ચાતુર્માસ પૂરું થતાં કત્રાસ અને જમશેદપુર તરફ વિહાર કરવાનો કાર્યક્રમ નક્કી કર્યો હતો. વિહારની તૈયારીઓ થઈ રહી હતી. અચાનક કારતક વદ તેરસની મોડી રાત્રે તપસ્વીજી મહારાજે શ્રી જયંતમુનિને ઉઠાડ્યા. શ્રી જયંતમુનિને શંકા થઈ કે તપસ્વી મહારાજની તબિયતમાં કોઈ વાંધો તો નહીં આવ્યો હોય ને ? પરંતુ વાત કંઈક જુદી જ હતી.
તપસ્વીજી મહારાજે કહ્યું, “જયંતી, રાજગૃહી તરફ વિહાર કરવાની મારી હાર્દિક ભાવના છે.”
આ નવો પ્રસ્તાવ સાંભળી શ્રી જયંતમુનિ વિચારમાં પડી ગયા. તેમણે કહ્યું, “અત્યારે કડકડતી ઠંડી પડી રહી છે. રાજગૃહી થઈને વિહાર કરવાથી ૨૫૦ કિલોમીટરનો વિહાર વધી જશે.”
પરંતુ તપસ્વીજી મહારાજ પોતાના વિચારમાં મક્કમ રહ્યા. બંને મુનિઓએ ધનબાદથી રાજગિરા તરફ વિહાર શરૂ કર્યો ત્યારે કોઈને જાણ ન હતી કે રાજગિર જવાની મધ્યરાત્રિએ જે આંતરપ્રેરણા થઈ હતી તે સંલેખના મહાતપનો મૂળ સ્રોત હતો અને તે ઉદયગિરિની તળેટીમાં લાખો માણસોની શ્રદ્ધાનું મધુર આચમન કરાવતી મહાનદીનું સ્વરૂપ ધારણ કરશે. રાજગિરમાં પ્રવેશ પહેલાં ત્રીજા પહાડની તળેટી પાસેથી પસાર થયા ત્યારે તપસ્વીજી મહારાજનું હૃદય કેવા ભાવથી ઊભરાતું હશે તેની તો કલ્પના જ કરવી રહી.
૧૨ ડિસેમ્બર ૧૯૯૭ના મંગળવારે મુનિરાજોએ રાજગૃહિમાં મંગળ પ્રવેશ કર્યો. તેમણે શ્વેતાંબર કોઠીની પાસે આવેલા આરોગ્ય ભુવનમાં સ્થિરતા કરી. તપસ્વીજી મહારાજે અત્યંત શાંતિ, સ્થિરતા અને ગંભીરતા સાથે પોતાની દિનચર્યાનો પ્રારંભ કર્યો. હજુ સુધી તેમના બાહ્ય વ્યવહારમાં તેમના મહાનિર્ણયની કોઈ ઝલક કળાતી ન હતી.
રાજગૃહિમાં ત્રણ દિવસના વિશ્રામ પછી તેમણે પાંચે પહાડોની યાત્રા કરવાની ભાવના વ્યક્ત કરી. ૮૨ વર્ષની ઉંમરે જયંતમુનિજી સાથે તેમણે અત્યંત ઉત્સાહ સાથે પાંચે પહાડોની યાત્રા કરી. ત્યાર બાદ એક દિવસનો આરામ કરી, તેઓ ફરી ત્રીજા પહાડ - ઉદયગિરિ-ની તળેટીમાં
સાધુતાનું શિખર અને માનવતાની મહેંક 406
