________________
શ્રી જયંતમુનિએ યુવકોને કહ્યું, “પતૉ, હમ સાથ મેં પહેંગે. વદ્યુત અચ્છે લગતે હૈં. આપળા સાથ મિત્તે તો 8મારા રસ્તા અચ્છા તેંશા ।” આ બધું સાંભળીને યુવકોને લાગ્યું કે આ તલમાં તેલ નીકળે તેમ નથી. “શિકાર ઠીક નહીં મિલા” એવું બબડતા બબડતા, પ્રણામ કરીને યુવકો વીખરાઈ ગયા. તેમને થયું કે આ તો લેવાના દેવા પડશે. સાથે ચાલવાથી તો બાબાને ખાવાનું દેવુ પડશે! સૌ હવામાં ૨ફુચકર થઈ ગયા.
મુનિઓને આવા નાનામોટા અનુભવો રસ્તામાં થતા હોય છે. કડવા-મીઠા પ્રસંગો ઊભા થાય ત્યારે સમભાવ, શાંતિ અને કુનેહથી કામ કરવાનું હોય છે. શ્રી જયંતમુનિએ કહ્યું કે, “મહાવીર સ્વામીને પણ બદમાશોએ કૂવામાં લટકાવ્યા હતા. આપણા જેવા પંચમકાળના સાધુની શી વિસાત! આદિકાળથી સંતોને વિહારમાં પરિષહ આવ્યા છે. છતાં અત્યાર સુધી વિહારની ગંગા વહેતી રહી છે તે વીરકૃપાનું ફળ છે.” ત્યારબાદ વરસાદ શરૂ થયો.
ગુરુ-શિષ્યનું મિલન :
કલકત્તાનાની નજીકના ટાઉનમાં શ્રી જયંતમુનિનું આગમન થતાં કલકત્તાથી સેંકડો નરનારી આવવા લાગ્યાં. એ બાજુમાં આર. કે. અવલાણીનું કારખાનું હતું. સમગ્ર અવલાણી પરિવાર સુખી-સંપન્ન છે અને સંતોની સેવામાં ખૂબ જ કાળજીપૂર્વક ભક્તિ રાખનાર અને ધર્મઉપાસના કરનાર પરિવાર છે. અવલાણી પરિવારમાં ધર્મનો રંગ ઘણો જ ઘાટો છે. પ્રાણપરિવાર પ્રત્યે તો તેઓ ખૂબ જ ઊંડા લાગણી ધરાવે છે. શ્રી જયંતમુનિને દાદાજીના બગીચે થઈ સીધું ભવાનીપુર જવાનું હતું.
સત્તાવીસ નંબર શ્રીસંઘનો શ્રી જયંતમુનિને સીધા મોટા ઉપાશ્રયે લઈ જવાનો હતો આગ્રહ હતો, જ્યારે વરસીતપનો મુખ્ય ઉત્સવ કામાણી ભવનમાં હતો. સૌ કાર્યકર્તાઓએ મળીને પ્રથમ કામાણી ભવનમાં પ્રવેશ ક૨વાનું નક્કી કર્યું. કામાણી ભવનના સભ્યો શ્રી નગીનભાઈ, છોટુભાઈ વગેરે કાળજીપૂર્વક બધી વ્યવસ્થા કરી રહ્યા હતા. તેમાં શ્રી મનસુખભાઈ હેમાણી મોખરે હતા.
આજે નેપાળયાત્રા સુખરૂપ સમાપ્ત થતાં અને પુનઃ સમાધિપૂર્વક કલકત્તા પહોંચી જવા માટે ૧૦૦૮ શ્રી શ્રી તપસ્વીજી જગજીવન મહારાજાની કૃપાનાં સાક્ષાત દર્શન થતાં હતાં. શ્રી ગિરીશચંદ્ર મુનિ શ્રી જયંતમુનિના શિષ્ય તરીકે કલકત્તામાં દીક્ષિત થયા હતા. ગુજરાતમાં અને ખાસ કરીને ગોંડલ સંપ્રદાયમાં ઉચ્ચ કોટિના એક સારા સંતની જરૂર હતી. તેથી પૂજ્ય તપસ્વી મહારાજની હાજરીમાં, તેમના આશીર્વાદ લઈ, થોડાં વર્ષ અભ્યાસ કર્યા પછી શ્રી ગિરીશચંદ્ર મહારાજ કાઠિયાવાડ અને ગુજરાતમાં પધારી ગયા હતા. તેમણે મુંબઈ તથા સૌરાષ્ટ્રમાં ધર્મનો ધ્વજ ફરકાવ્યો હતો. આજે તેમને વિદાય લીધાને બાવીસ-બાવીસ વરસનાં વહાણાં થઈ ગયાં હતાં.
સાધુતાનું શિખર અને માનવતાની મહેંક 2 458
