________________
૩૫
પેટરવારનો મહાન સેવાયજ્ઞ
જે ઉત્સાહ અને ઉત્સવના ભાવ સાથે જૈન સમાજના ભાઈ-બહેનો પોલોક સ્ટ્રીટના ઉપાશ્રયમાં ઊભરાઈ રહ્યાં હતાં તેનાથી વિશેષ થનગનાટથી ગુરુ-શિષ્યના હૃદયમાં પ્રેમ ઊભરાઈ રહ્યો હતો. બાવીસ વર્ષના લાંબા ગાળા પછી પિતા-પુત્રનું મિલન થતું હોય ત્યારે જેવા લાગણીઓનાં ઘોડાપૂર ઊછળતાં હોય છે તેવાં જ લાગણીઓના બંધ અહીં પણ તૂટી ગયા હતા. લાગણીની નદી બે કાંઠે વહી રહી હતી. જનસમુદાય પણ ગુરુ-
શિષ્યની સાથે લાગણીમાં વહી રહ્યો હતો.
કલકત્તા સંઘના ભાઈઓના હૃદયપટમાં હજુ પણ સત્તાવીસ વર્ષ પહેલાંની હર્ષ અને ઉલ્લાસભરી દીક્ષાની યાદ એટલી જ તાજી હતી. તેમણે શ્રી જયંતમુનિને આ ચાતુર્માસનો લાભ કલકત્તાને આપવા વિનંતી કરી. તેમણે પોતાના નિવેદનમાં એ પણ ભાર મૂક્યો કે મુનિશ્રીના અને ગિરીશમુનિના એક સાથે ચાતુર્માસનો લાભ કલકત્તાને ફરી ક્યારે મળશે?
શ્રી જયંતમુનિજી ધનબાદના સંઘને ફરકા પાસે વચન આપી ચૂક્યા હતા એટલે કલકત્તામાં ચાતુર્માસનો કોઈ અવકાશ હતો નહીં. તે ઉપરાંત આંતરિક રીતે પણ તેમની મોટા શહેરમાં સ્થિરતા કરવાની કોઈ રુચિ હતી નહીં. બે વર્ષ પહેલાં કોયલ નદીમાં આવેલા પૂરમાં એલચંપાનો આશ્રમ તણાઈ ગયા પછી તેમની માનવસેવાની પ્રવૃત્તિઓ ખોટવાઈ ગઈ હતી. બધી જ ગોઠવણ નવેસરથી કરવાની હતી. નદીના પૂરની સાથે કાર્યક્રમો પણ વીખરાઈ ગયા હતા. વિચારોને સ્પષ્ટ દિશા મળે અને નવા કાર્યક્રમને અમલમાં મૂકી શકાય તે માટે મન એકાત ઝંખતું હતું. એટલા માટે જ
