________________
૧૫૧ બાપ હવે એકલા પડી ગયા છે. ઘરમાં દિકરા-વહુઓ અને પોતરાઓ કિલ્લોલ કરે છે. પણ બાપાના તો કોઈ ભાવે ય પુછતા નથી. બાપા તો પોતાના ઓરડામાં એકલા-એકલા મનમાં હિજરાતા બેઠા છે. ટાઈમ થાય એટલે વહુ આવીને ભાણું મૂકી જાય. ડોસા બિચારા ભાવે કે ન ભાવે જેવું હોય તેવું મુંગા મોંઢે ખાઈ લે છે. પહેલાં તો રોજ પત્ની સામે બેસીને પવન નાખતી જાય અને વાતો કરતી જાય. એ ખાવામાં ખૂબ આનંદ આવતો. આજે તો કાંઈ જોઈએ છે? એવું કહેવા પણ કોઈ આવતું નથી. કયારેક તો સાંજ સુધી ભાણું એમને એમ પડયું રહે.. મનમાં ખૂબ જ મુંઝાય છે. તેથી બિમારી વધતી ચાલી.. કારણ કે પ્રસન્નતા એ મનનો ખોરાક છે. પ્રસન્નતા હોય ને તો ગમે તેવો ભયંકર રોગ પણ માણસને બહુ અસર કરતો નથી. જ્યારે સંતાપ તો રોગ ન હોય તો નવા રોગો લાવે છે. હવે તો શ્વાસોશ્વાસ પણ ધીમા પડતા જાય છે. વહુ-દિકરાઓ મિટીંગ ભરે છે કે હવે ડોસો ઝાઝું કાઢે તેમ લાગતું નથી. માટે ડોસો મરી ગયા પછી આપણે છાપામાં ફોટો આપીશું અને નીચે આપણાં નામ લખીશું. ત્યાં બીજો બોલ્યો કે આપણા એકલાના જ નહીં પણ આપણાં બૈરાં-છોકરાના નામ લખવાના. આમ ડોસો મરી જાય તેની રાહ જુએ છે. બે દિવસ વીતી ગયો. દિકરી સાસરેથી આવી બાપાની આવી પરિસ્થિતિ જોઈને ભાઈઓને કહે છે કે ભાઈ ! બાપાને પ્રભાશંકર વૈઘ ઉપર ખૂબ શ્રદ્ધા છે. અત્યાર સુધી તેઓ તેમની જ દવા લેતા હતા. આપણે એકવાર એ વૈદ્યને બોલાવીએ તો ? દિકરાઓને તો બાપ ક્યારે મરે તેની વાત છે ત્યાં જીવાડવા માટે શું કામ મહેનત કરે ? કેવો સ્વાર્થી છે સંસાર ? કેટલી અધમકોટીની વિચારધારા ? ક્યાંથી સુખી થાય આ દેશ? બેનને ખોટું ન લાગે એટલે કમને પણ દીકરો વૈદ્યને બોલાવી લાવ્યો. વૈદ્ય આવીને કોઈ ઓસડીયું ઘસી ડોસાને પીવડાવ્યું. એ ઔષધની થોડીવારમાં જ અસર થતી જણાઈ. ધીમે ધીમે ડોસાએ આંખ ખોલી. બે-ચાર કલાકે બીજી પડીકી પીવડાવી.. ડોસાના શરીરમાં સ્વસ્થતા આવવા માંડી. બીજા દિવસે તો ડોસો બોલતો થયો. દીકરાઓનાં મોઢાં તો કાળી શાહી જેવા થઈ ગયા. અરર ! આ ડોસો તો જીવી ગયો ! કેટલી દુષ્ટતા આજના સંતાનોમાં વ્યાપી
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
