________________
૧૮૮ છે. ભલું કરવાના વિચારોથી જગતમાં રહેલા શુભ પરમાણુના પુદ્ગલો ખેંચાઈને આવે છે, વગર પુરુષાર્થે પુણ્યનું બળ એકઠું થાય છે. અને માણસ ટોચે પહોંચી જાય છે.
વિચારોનો ચમત્કાર....!
એક નગરમાં એક મોટો જાગીદાર રહેતો હતો. તેને ચાર દીકરા હતા. ચારેને પરણાવેલા છે. બધા સંપીને સાથે રહે છે. દીકરાઓ ખેતી સંભાળ છે. વહુઓ પણ ખેતીના કામમાં મદદ કરે છે. એકવાર ચારે વહુઓ ખેતરે ભાત લઈને જઈ રહી છે. ત્યાં રસ્તામાં એકદમ આંધી આવે છે. વંટોળ એટલો બધો ભયંકર છે કે આગળ કાંઈ દેખાતું નથી. તેથી ચારે વહુઓ એક મોટા વડલાની નીચે આવીને બેસે છે. આ બાજુ સસરો પણ ઘરેથી ખેતર જવા નીકળ્યો છે. તે પણ આંધીના કારણે એ જ વડલાના થડની બીજી બાજુએ આવીને બેઠો છે. વડલાનું થડ ઘણું વિશાળ છે તેથી એક-બીજા દેખાતા નથી. હવે સ્ત્રીઓ ભેગી થાય તો કયારેય તે બોલ્યા વિના રહી શકે જ નહીં. ચારે જણીઓ વાતે વળગી છે. ત્યાં મોટી વહુ બોલી કે આ ઘરમાં આપણે આવીને શું મેળવ્યું ? કોઈ દિ સારો સાડલો પણ પામ્યા નથી. ત્યાં બીજા નંબરની વહુ બોલી કે સાડલો તો ઠીક પણ આપણે કોઈ દિ એક વાલની વીંટી પણ ભાળી નથી. આ પૈસાને શું કરવાનો ? ત્યાં ત્રીજી બોલી ઉઠી કે સાડલો તો ઠીક એ તો જેવો હોય તેવો ચાલે શરીર ઢાંકવાથી જ કામ છે ને ! અને સોનું તો કાંઈ રોજ પહેરવાનું હોતું નથી. વાર-તહેવારે પહેરાય. એટલે એ પણ ન હોય તો ય ચાલે.. પણ તો એમ માનું છું કે આ ઘરમાં આવીને કોઈ દી સારું ખાવાનુંય ભાળ્યું નથી. રોજ બાજરાના કે જારના રોટલા ને છાસ.... આ તે કાંઈ આપણો જન્મારો કહેવાય. વેઠ બધાની કરવાની પણ મળે કાંઈ નહીં... હવે ચોથી વહુ ઉંચા વિચારો ધરાવતી હતી. તેની સામે પરલોક હતો. તે સમજતી હતી કે આ લોકમાં આલોક (પ્રકાશ) પથરાય તો જ પરલોક સુધરે છે. જો આ લોકમાં જીવનને ખાવા-પીવામાં, મોજ-મજામાં ગુમાવી દઈશું તો પછી આવતા જન્મમાં શું? તેથી તેણે કહ્યું કે ભાભીઓ! ખાવું-પીવું, પહેરવું, ઓઢવું તે તો મામૂલી ચીજ છે. તેમાં કાંઈ આ મહામૂલો
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
