________________
૧૫૦ ઉન્માદે ચઢયા છે.. સમજ્યા-વિચાર્યા વિના જ કરે છે. યુવાનોને સમજાવવા મુશ્કેલ... તેમણે વિચાર કર્યો કે યુવાનોને ખબર ન પડે એ રીતે હું તેમની સાથે જાઉં. ગાડાની નીચે વસ્તુ રાખવા માટે (ભંડકીયું) (એક પેટી જેવું) હતું. તેમાં ડોસો છૂપી રીતે બેસી ગયો. જાન પહોંચી સામે ગામ. વેવાઈએ જોયું કે જાનમાં કોઈ બુઢા નથી. જોઉં તો ખરો આ જુવાનીયો કેવા બુદ્ધિશાળી છે? વેવાઈએ પરીક્ષા કરવા માટે જુવાનીઆઓને કહ્યું કે તમારા ગામના કૂવાને અહીં લઈ આવો તો હું મારી કન્યાને પરણાવું. જુવાનીયા તો વિચારમાં પડ્યા કે કૂવાને કેમ લાવવો? એને કાંઈ થોડા પગ છે તે ચાલીને આવે ? શું કરવું ? જ્યાં સુધી કૂવો ન લાવે ત્યાં સુધી કન્યા પરણાવે નહીં. કોઈ રસ્તો સૂઝતો નથી. ગાડાં પાછાં વાળવાનો વિચાર કરે છે. ત્યાં ભંડકીયામાં બેઠેલો ડોસો બહાર નીકળ્યો? તેણે પૂછયું કે શું વાત છે? વેવાઈ કૂવાને લાવવાની વાત કરે છે. કૂવો લાવવો શી રીતે ? એમાં શું ? ચાલો વેવાઈની પાસે. હું જવાબ આપી દઉં. ગયા. વેવાઈને કહ્યું કે જુઓ ભાઈ ! અમારા ગામના કૂવો ખૂબ શરમાળ છે. વળી ગામડાનો છે. તે શહેરમાં એકલો ન આવે. તથા અજાણ્યા ગામમાં આવવા માટે ભોમિયાની પણ જરૂર પડે. કૂવાને કાંઈ માણસ ભોમિયા તરીકે કામ ન લાગે. કૂવાને તો ભોમિયા તરીકે કૂવો જ જોઈએ. તેથી તમારા ગામના કૂવાને લેવા માટે મોકલો. એ શકય છે ખરું? વેવાઈએ ધન્યવાદ આપ્યા. ગાડાં પાછાં વાળ્યા. પછી તો જુવાનીયાઓની આંખો ઉઘડી ગઈ. જો આજે આ ડોસો સાથે ન આવ્યો હોત તો પરણ્યા વિના જ પાછું વળવું પડત. ત્યારથી આ કહેવત પડી કે “ઘરડાં ગાડાં વાળે'. અરર...ડોસો જીવી ગયો...
વૃદ્ધ માણસ ગમે તેવા કપરા સમયમાં પણ પોતાની બુદ્ધિથી રસ્તો કાઢતા હોય છે. આજના યુવાવર્ગને વૃદ્ધો આંખના પાટા જેવા થઈ પડયા છે. વૃદ્ધોની કરુણ કહાની સાંભળીને અમે પણ ધ્રુજી ઉઠીએ છીએ. હમણાં એક કિસ્સો વાંચવામાં આવેલો. એક ગામમાં એક નાનકડું કુટુંબ હતું. માબાપ વૃદ્ધાવસ્થાએ પહોંચેલા છે. મા તો થોડી માંદગી ભોગવીને ચાલી ગઈ.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
