________________
૨૨૮ માઘ કવિ સંસ્કૃતના સારા જ્ઞાતા હતા. મહાકવિ ઘરમાં બેઠા બેઠા કાવ્ય લખી રહ્યા હતા. તે વખતે એક ગરીબ બ્રાહ્મણ પોતાની એગ્ય વયસ્ક કન્યાના લગ્ન અંગે આર્થિક મદદ મેળવવા આવી ચડ્યો હતો. કવિશ્રી સ્વયં પણ તંગી અનુભવી રહ્યા હતા. તથાપિ આંગણે આવી ચડેલા અતિથિને આતિથ્ય સત્કાર કરે એ મુખ્ય કર્તવ્ય સમજતા હતા. ઘરમાં ચારે બાજુ નજર નાખી, પણ કેઈગ્ય વસ્તુ ધ્યાનમાં ન આવી. આખરે એક તરફ સૂતેલી પિતાની ધર્મપત્નીએ હાથમાં પહેરેલા સેનાના કંકણ તરફ નજર પડી. જાતે ઉઠીને હાથમાંથી એક કંકણ કાઢયું, તેવામાં તે પત્ની જાગી ઉઠી. પત્ની આ બધે જ હવાલ સમજી ગઈ અને પિતાના સ્વામીને વિનંતી કરી કે મારા દિલના દેવ, આ બીજું કંકણ પણ કાઢીને દાનમાં આપે. આ રીતિએ દાન કરવાથી તમે સંતુષ્ટ છે તે હું હંમેશાં સંતુષ્ટ જ છું.
એક શાયર (કવિ)ને તાલુકાના સબજજ સાથે મૈત્રીભાવ હતા. કવિએ એક વખત સબજજને વિનંતી કરી કે મારા અંગત કેસમાં જરા કાયદામાં ફેરફારો કરે તે મારા તરફેણમાં ચુકાદો થાય. જવાબમાં સબજજે કહ્યું કે તમે શાયરી રચે ત્યારે રચનામાં થોડીઘણા ફેરફાર કરી નાંખે તે એ શાયરીને બદલે લાયરી
