________________
લોકોને ધીરેલા લાખો રૂપિયા ડૂબી ગયા. દરિયામાં ફરતાં તેમનાં વહાણ ખોવાઈ ગયાં.
યશોદા શેઠાણીએ પોતાના દાગીનાઓ શેઠને આપી દીધા.
ચાર પુત્રવધૂઓએ પણ પોત-પોતાના દાગીના સસરાને સોંપી દીધા, અને કહ્યું : “હે પિતાતુલ્ય સસરાજી, આ દાગીનાઓ વેચીને પણ વેપાર ચાલુ રાખજો.”
ધનદ શેઠે કહ્યું : “તમારી આ ઉદારતાથી મને આનંદ થયો છે. પરંતુ મારે તમારા દાગીનાઓની હમણાં જરૂર નથી. તમારાં સાસુના દાગીનાઓની પણ જરૂર નથી. આપણી પાસે જમીનમાં દાટેલું અઢળક ધન છે. આપત્તિના સમયે કામ લાગે તે માટે મેં જમીનમાં જુદીજુદી જગાએ દાટેલું છે.”
શેઠની વાત સાંભળીને શેઠાણી અને ચારે પુત્રવધૂઓ આનંદિત થઈ
ગઈ.
શેઠે પોતાના ચાર પુત્રોને બોલાવીને કહ્યું : “તમને હું જે જે જગા બતાવું, તે જગાઓ ખોદવાની છે, અને તેમાંથી ધન-સંપત્તિના ચરુ બહાર કાઢવાના છે.”
શેઠે પુત્રોને જગાઓ બતાવી. પુત્રોએ એક પછી એક જગા ખોદીને ચર બહાર કાઢ્યા. દરેક ચરુ ઉપર નારિયેળ મૂકીને, માટીથી લીપીને ચરુઓનાં મોઢાં બંધ કરેલાં હતાં.
શેઠે માટીનો લેપ દૂર કરીને, નારિયેળ ઉઠાવી લઈને અંદર હાથ નાંખ્યો. પરંતુ તેમના હાથમાં સોનાની લગડીઓના બદલે કોલસાના ટુકડા આવ્યા. બીજો ચરુ ખોલ્યો. તેમાંથી પણ કોલસા જ નીકળ્યા. ત્રીજો ... ચોથો... પાંચમો... એમ દસ ચરુ ખોલી નાંખ્યા. બધામાંથી કોલસા જ કોલસા બહાર નીકળ્યા.
શેઠે પોતાનું કપાળ કૂટ્યું.
બેહોશ થઈને જમીન પર ઢળી પડ્યા. શેઠાણી, પુત્રો અને પુત્રવધૂઓ... સહુ રડી પડ્યાં.
શેઠની બેહોશી દૂર થઈ, પરંતુ તે પણ ધીરજ હારી ગયા ને ધ્રુસકે[૧૬
સર્વજ્ઞ જેવા સૂરિદેવ
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
