Prastavik Duha Sangrah

Author(s): Manivijay
Publisher: Devchand Dalichand

Page 23

Scanned by CamScanner
हुं सुरखी खलु वत्तडी, ताणी नेह म तोड । कतुआरीना ताग जेम, जेम तुटे तेम जोड ॥ २९३ ॥ होण हार डिये बसे, विसर जाय शुद्ध बुद्ध । जो होणी सो होत है, बेसी उपजे बुद्ध ॥ २९४ ॥ ज्ञानी ध्यानी सुघड नर, तीनो रहेत उदास । खर घुबड मूरख पशु, सदा सुखी पक्षीराज ॥ २९५ ॥ ज्ञानीसे ज्ञानी मीले, तव रस लुटालुट । अज्ञानीको ज्ञानी मिले, तब होय माथाकूट ॥ २९६ ॥ विना विचारे जे करे, ते पाछल पस्ताय । काम बिगाडे आपणुं, जगमां बहोत हसाय ॥ २९७ ॥ विषयरूप अंकुरथी, टले ज्ञान ने ध्यान । लेश मदिरा पानथी, छाके जेम अज्ञान ॥ २९८ ॥ नारी विषनी वेलडी, नारी नागण रूप । नारी करवत सारिखी, नारी नाखे भवकूप ॥ २९९ ॥ ब्रह्मचर्य पालन थकी, सुंदर थाय शरीर । भाग्यवंत बलवंत तेम, ओजसवंत सधीर ॥ ३०॥ पाप घडो अधुरो हतो, त्यांमुधी रहे पुन्य । पुन्य नाशे द्रव्य क्या रहे, मुख रहे पछी शून्य ॥ ३०१॥ नारी वदन सोहामणुं, मीठा बोली नार । जे नर नारी वश पड्या, लुंटया तस घरबार ॥ ३०२॥ धन जोबन नररूपनो, गर्व करे जे गमार । कृष्ण वलभद्र द्वारिका, जतां न लागी वार ॥ ३०३ ॥ उदारता धननी करे, एवा लाखो लोक । टाणे शिर आगल धरे, एवो वीरलो कोक ॥ ३०४॥ साचो बोध सजन रुचे, दुर्जन देखे भूल । मूरख कर्जा माने नहि, डायो करे कबूल ॥ ३०५॥ सज्जन एवा कीजीये, जेवा कुवाना कोष । पाये करीने ठेलीये, तोय न आणे रोष ॥ ३०६।। भ्रष्ट करे भणनारने, उपजी आलस अंग । भक्ति करता भक्तने, करे भजनमां भंग ॥ ३०७॥ .