________________
૧૩૪
કર્મવાદનાં રહસ્યો ઘણો કાળ રાહ જોવી પડે એમ લાગે છે.”
વીરસિંહની આણ અને શાન સારી હતી. પવનસિંહનાં માતા-પિતાએ આનંદ સાથે અંજલિનું કહેણ સ્વીકારી લીધું અને ઘડિયાં લગ્ન લેવાયાં. પવનસિંહે અંજલિના રૂપ-ગુણ વિષે ઘણી વાતો સાંભળી હતી તેથી તેને કન્યા જોવાનું મન થયું. પણ તે કાળના રજપૂત રિવાજો મુજબ તે વાત
સ્વીકાર્ય બને તેમ હતી નહીં. તેથી ઘરે કોઈને ખબર આપ્યા વિના એક મિત્રને લઈને વિરસિંહના ગામમાં આવી પહોંચ્યો. રાજેગઢમાં જતાંઆવતાં કન્યાને જોઈ લીધી. કન્યાને જોઈને પવનસિંહ ઘણો મોહિત થઇ ગયો તેથી વધારે રોકાઈ ગયો. સાંજે અંજલિ તેની સખી સાથે ગામની બહાર આવેલા મંદિરે જવા નીકળી ત્યારે બંને મિત્રો છુપાઈને તેની પાછળ પાછળ ગયા. ભગવાનનાં દર્શન કરી બંને સખીઓ પાસે આવેલા : બગીચામાં વિશ્રામ કરવા બેઠી ત્યારે પણ આ બંને મિત્રો ઝાડવાંની ઓથે છુપાઈને ઊભા રહ્યા. હમણાં વિવાહ થયેલા હોવાથી અંજલિની સખીએ મોકળાશ જો વાત કાઢી : "
બહેનબા, સાંભળ્યું છે કે તમારા હાથ માટે સુજાનસિંહ અને પવનસિંહ બંનેની વાત ચાલતી હતી. એમાં સુજાનસિંહ વધારે ગુણિયલ, જ્ઞાની અને શીલ-સંસ્કારમાં આગળ હતો પણ તેને અલ્પ આયુષ્યનો યોગ હતો તેથી તમારા પિતાએ તેને પસંદ ના કરતાં પવનસિંહને પસંદ કર્યો.”
પવનસિંહે ઉત્તર સાંભળવા કાન સરવા કર્યા ત્યાં અંજલિ તો સહજભાવે બોલીઃ “બહેન અમૃતનાં તો ચાર ટીપાંયે ક્યાં? બે બિંદુ અમૃતની મીઠાશે તો આયખું ભરાઈ જાય, જ્યારે કૂવાને કાંઠે તો રોજ પાણી ભરવું પડે.” સામાન્ય અભિપ્રાય તરીકે બોલાયેલા શબ્દો સાંભળી પવનસિંહ સળગી ઊઠ્યો અને બંને મિત્રો ઝાડની ઓથેથી નીકળી પોતાના ગામ તરફ જવા નીકળી પડ્યા.
આમેય આ મુલાકાત ખાનગી હતી અને વાત કોઈને કહેવાય તેવી હતી નહિ. વળી લગન ઠેલવા માટે આ કારણ વજૂદવાળું ગણાય નહીં
