________________
ત્યાં તે પાછે જવા પણ્ તા નથી. પરાણે તેને પાછા લઇ આવ્યા. હડે ચઢીને તેણે ખાવાનું બંધ કર્યું. અને કહ્યું કે હું તેા બ્રાહ્મણના દીકરા છુ અને બટને ત્યાં મારાથી ન ખવાય' એટલે તા ૪-૫ દિવસ સુધી તે તેને જુદા વાસણમાં દૂધ વગેરે આપ્યુ, અને કંટાળીને તેને પાછા શિકારપુરમાં મૂકી આવ્યા. અને તે શિકારપુરમાંજ રહે છે, અને નિશાળમાં ભણવા પણ જાય છે. આ બાળકે નિશાળના શિક્ષકો તથા ખીજી પ્રતિષ્ઠિત વ્યકિતઓની હાજરીમાં ઉપરની હકીકત સિવાયની ખીજી પણ આશ્ચર્ય - જનક વાત કહી એટલે એની વાતેની સત્યતાની ખાતરી થઇ.
૫. લક્ષ્મીચ ંદનુ કહેવુ એવુ હતું કે, આસરે ચૌદેક વર્ષ ઉપર તેને સેામદત્ત નામનેા છેાકરા સાડા ત્રણ વર્ષોંને થઇ ગુજરી ગયા હતા. એટલે તે જણાવે છે કે નવ વર્ષ વચ્ચે કાઇ ચેાનિમાં તે પીપળાના ઝાડ પર રહ્યો, ત્યાર પછી હું ખેડીઅલીપુર ગયા અને ત્યાંની મારી તપાસમાં આ હકીકત તદ્ન સત્ય જણાઇ. તે લેાકાએ મને કહ્યું કે બાળક તેના પૂર્વજન્મના પિતા પુ, લક્ષ્મીચક્રને ઘેરજ રહે છે. અને તે હમણાં શિકારપુરથી નૈનીતાલ રહે છે. અને તે બાળક પણુ તેમની સાથે નૈનીતાલ ગયેા છે, અને પ. લક્ષ્મીચંદ પણ તેને પેાતાના પુત્ર જેટલાજ પ્રેમ કરી રાખે છે. કાઇ કાઇ વખત તેના હાલના માતા પિતાને મળવાને આવે છે.’
એક દિવસ વીરસિંહ ગામની પાદરે ભાગમાં રમવા ગયા હતા. તે વખતે અકસ્માત તે બાગની પાસેથી ૫. લક્ષ્મીચંદની પત્ની નીકળી અને તેની પર આ વીરસીંહની નજર પડી. એટલે તરતજ એને તેની પૂર્વજન્મની સ્મૃતિ થઇ આવી, કે આ સ્ત્રી શિકારપુરની રહેનારી છે અને તેની પૂર્વજન્મની બા છે. એની સાથે તે વાતે કરવા તથા ખેલવા માંગતા હતા ત્યાં તે તેણી આગળ નીકળી ગઈ, ધરે આવી એણે એની માને કહ્યું કે મા આજે મારા પૂર્વજન્મની બા બાગ પાસેથી જતી મે જોઇ, તે મારી સાથે ખાલી નહિ. પણ યાલી ગઇ.'
આ
કલ્યાણુ : ડીસેમ્બર, ૧૯૬૦ : ૭૩૯
સાંભળી તેની માને તથા બીજાને આશ્રય થયુ પણ બાળકની ગાંડી વાતમાં તેણે હસી નાંખ્યુ. માએ કહ્યું કે, અરે તારી મા તે! હું છું, તુ તે ગાંડા તા નથી થયાને?” આમ આ વાત થોડા વખત વિસારે પડી. ખેડી ગામની પાસે હીંડન નદી પર દરેક કાર્તિક પુનમ પર મેળા ભરાય છે. એક વખત ખેડીઅલીપુરના લેાકેા ત્યાં જવા તૈયાર થયા. અને આ વીરસીઅે પણ ત્યાં જવા હઠ લીધી. અને તેના માતા-પિતાએ તેને એ લેાકા સાથે જવા દીધા, તેની માએ એ આના આપ્યા. આથી તે નારાજ થયેા અને તેણે એક જણને ફરિયાદ કરી કે, જુઓ તો ખરા, આ જન્મની મારી મા મેળામાં જવા માટે મને ફકત એ આનાજ આપે છે. બે આનાથી શું થાય? મારી જુની મા હતી તે તે! હું મેળામાં જા ત્યારે મુઠ્ઠી ભરી પૈસા આપતી હતી. આ મા તા બહુ લોભી છે.’
એણે તે આ વાતને હસી કાઢી કે કંઇ એ મા તે હોતી હશે અને કાંઇ પૂર્વજન્મની વાતા તે કયાંય યાદ રહેતી હશે? પણ જ્યારે એ બાળકે એ વાત વારંવાર કહી ત્યારે કુતૂહલ વૃત્તિથી જાણવાની ઇચ્છા થઇ એટલે તેણે પૂછ્યું કે, તારા પૂર્વજન્મના મા કયાં રહે છે ? જવાબમાં શિકારપુરમાં, મારા પિતાનું ૫ લક્ષ્મીચંદ નામ છે, અને મારૂં સેમદત્ત નામ હતું, ખીજી ઘણી ધણી વાતે। એણે કહી જેથી આશ્ચય થયું. (‘કલ્યાણ' હિન્દી ઉપરથી શ્રીરંગ ઓગષ્ટ ૧૯૬૦ માંથી)
——પૂ. મુનિરાજશ્રી જયપદ્મવિજયજી.
•
—ને તેમની આંખ ઉડી....
અગદાદના ખેલીફ બહુ ધનલેાભી હતા. પ્રજા ભૂખે મરતી હતી, છતાંય એને ગળેથી ધન છૂટતુ નહેાતુ. એ વખતે ગુરુ નાનક બગદાદમાં પધાર્યાં. ખલીફ્ એને મળવા ગયેા. ગુરુ નાનકે તે સેા કાંકરા ખલીકને આપ્યા તે કહ્યું; આ મારી અનામત સમજજો અને હુ પાછી માગુ ત્યારે આપજો.’
