________________
કલ્યાણ : ડીસેમ્બર ૧૯૯૦ : ૭૪૧
કવિપતનીઃ ટગર ટગર સામું શું જોયા કરે છે? | કવિઃ જેઉં અભરાઈ તારી,
ચાંદી નથી ન દૂધ તેયે; ઝગઝગાટથી અંજાય આંખ,
આ થાળી વાટકા અને ચમચાઓ, રણકે છે ઝાંઝર સમાન. વાહરે! વાઘ છા૫ વાસણ તારાં, મારી ક૯પના જગાવ. કવિપત્ની : હવે બસ કરે! બસ કરે!
આ બધાં વાસણની ખરીદ તે
મેં નીચેની દુકાનેથી કરી છે. પન્નાલાલ બી. શાહ
છે
ખાતર જ તમારી પાસે આવ્યો છું. આશા છે કે મારા પ્રશ્નનો જવાબ મળશે અને મારું આગમન | સાર્થક બની રહેશે.'
વૃદ્ધાવસ્થાને કારણે વજીર ––સાનથી વધુ સમય સુધી બેસી રહી કે વાત કરી શકાય તેમ નહોતું. વૃદ્ધ વછરે સમ્રાટને હાથ જોડ્યા. પછી પિતાના પૌત્રને ઈશારે કરી નજીક બેલાવ્યો, અને તેને કાગળ, ખડિયો ને કલમ હાજર કરવા સૂચવ્યું.
દાદાજીની આજ્ઞા અનુસાર પત્રે કાગળ, ખડિયો ને કલમ હાજર ક્ય. - વછરે કાં પતે હાથે કાગળ પર એકસે ને
એક શબ્દ લખ્યા. અને પછી એ કાગળ સમ્રાટના હાથમાં મૂક્યું.
શહેનશાહે ભારે ઉત્સાહપૂર્વક કાગળ પર નજર | નાખી. પણ નજર નાખતાં એ આશ્ચર્યથી અવાફ બની ગયો !
કાગળ પર એકને એક શબ્દ એકસો ને એક વાર લખ્યો હતો. એ શબ્દ હતો : સહનશીલતા !”
પિતાના શહેનશાહને આશ્ચર્યચકિત ને અવાક જોઈ વૃદ્ધ વછર ચો–સાને કંપતા અવાજે ખુલાસો કર્યો, “મહારાજ ! મારા કુટુંબના સૌજન્ય વિનયવિવેક તેમ જ એકતાનું રહસ્ય બસ, આ એકજ શબ્દ પર ટકી અર્થાત અવલંબી રહ્યું છે. સહનશીલતા'ને આ મહામંત્ર જ અમારી વચ્ચે સૌજન્ય ને એકતાના દોરારૂપ કાયમ બની રહ્યો છે. એજ અમારી એકતા ટકાવી રહ્યો છે. અમારા કુટુંબનાં સૌજન્યની કે એકતાની જે કંઈ સુવાસ પમરી રહી હોય તે તે એમાંથી જ, એના વડે જ પમરી રહી છે. એટલે આ મહામંત્રને જેટલી વાર બેવડાવાય અર્થાત જીવનમાં જેટલો ઊંડે ઉતારાય એટલું ઓછું છે !'
ભાનુશંકર જોષી
સ્પેશ્યાલીસ્ટ: “ઈન્ડસ્ટ્રીયલ કેન્ટીન્સ”! ૨૧, કંસારા ચાલ
મુંબઈ–૨
.
આ
જ
B.SHAS OMBAY
2
(
સાધનાની પગદંડીએ
લેખક શ્રી વજાપાણિ
૧૯૨ પિજ હેવા છતાં પ્રચારાર્થે પટેજ સહિત ૦-૭૧ ન. પૈસા
–
–ઃ મંગાવો ––– સેમચંદ ડી. શાહ
પાલીતાણા
