________________
૭૬૨ : પ્રાર્થનાનું પરિબળ અને સહાનુભૂતિના સાદ
'
પઢતા મૂકતા જોયા છે. આપરેશન એટલે મૃત્યુની ભેટ, કાને ખબર પાછા જીવતા નીકળાશે કે કેમ ! સાક્ષાત મૃત્યુને સ્વીકારતાં કાણુ ગભરાયુ
નથી
આ છે.કરીને પણ મૃત્યુના ભય પેઠા હતા એટલે તાકાને ચઢી હતી. એને મળજખરીથી, બધાએ મળી, ઉંચકીને ટેબલ ઉપર સૂવાડી, હાથ
અમે બધા પણ થોડી વાર તેા જોઇ રહ્યા.
પગ દુખાવી શાંત કરી દીધી અને દવા સુંઘાડ-માંડ અડધી મિનિટની પ્રાર્થનામાં આ કરીએ વાની શરૂઆત કરી. એકાએક છેકરીએ જોરથી જે માનસિક મળ મેળવી લીધુ હતુ તે અમારે માગણી કરી, મારે દાકતરને મળવું છે. કાણુ માટે પણ આશ્ચય જનક હતું. મને કાપવાના છે?
હું' પાસે ગયા. છેકરીને છુટી કરવાનું કહ્યું એ એકદમ ટેબલ ઉપર બેઠી થઈ ગઈ અને ગભરાતે ચહેર આમતેમ જોવા લાગી,
‘શું છે મ્હેન ?” મે પૂછ્યું, અને એના વાંસા ઉપર હાથ ફેરવ્યે, તમે મને મારી તે નહિં નાંખા ને ? હું મરી તે નહિં જાઉં ને ? મને દુ:ખશે તે નહિ ને ? એણે પૂછ્યું, હજી એ એટલી જ એખાકળી હતી, એના સાદમાં પણ ખીક ભરી હતી.
મેં એને આશ્વાસન આપવા પ્રયત્ન કર્યાં. પણ એની બહુ અસર થતી દેખાઈ નહિ. એ મારૂ કહેવું સાંભળતી હતી કે કેમ એની પણ શક હતી. છતાં થાડીવાર પછી ખેલી ઉઠી. તમારે આપરેશન કરવું જ છે ને ? ઉભા રહી મને પ્રાથના કરી લેવ ટા.’
આટલું કહેતા તે તેણે બેઠાં બેઠાં જ આંખા ધ કરી ધી એ હાથ જોડયા અને ગણુગજીવા લાગી. માંડ અડધી મિનિટ થઇ હશે ત્યાં તેણે આંખ ઉઘાડી. એના કોમળ મુખ ઉપર સ્મિત ફરકવા લાગ્યા, આંખ શાંત હતી એ સ્વસ્થ થઈ ગઈ હતી.
તે જાતે સુઈ ગઈ અને શાંત ચિત્તેજેમ કહીએ તેમ કરવા લાગી, એને હવે આપરેશનના ડર રહ્યો ન હતા, એ હવે મૃત્યુથી ગભરાતી ન હતી એને એના પરમેશ્વરના સથવારા મળી ગયે હતા. એ હવે બેબાકળી રહી ન હતી, બલ્કે પ્રસન્ન ચિત્ત હતી.
હાશ હવે હું છું અને મારા પરમેશ્વર, તમારે જે કરવુ હોય તે કરો' કહી ટેબલ ઉપર
આ વાતને તે ઘણા વર્ષો વીતી ગયાં. મે એને મારા મનમાં એટલા માટે સંઘરી રાખી છે કે આ કરીએ મને શ્રદ્ધાના બળના પ્રત્યક્ષ પાઠ શીખવ્યા હતા. કહેા કે મારામાં પરમેશ્વર વિષેની શ્રદ્ધા જન્માવી હતી. આજે પણ જ્યારે દાકતરી વિદ્યાને મુઠ્ઠી નીવડતી જોઉં છું, ત્યારે આ શ્રદ્ધાના આશરા કાઈ નવી જ શકિતનાં સંચાર કરે છે એમ અનુભવું છું.
આવી જ રીતે એક બીજો પ્રસંગ પણ હું હંમેશ યાદ રાખવા પ્રયત્ન કરૂ છુ.
આપરેશનના દિવસ હતા. આપરેશન થીએટરમાં આજે સરજનને પણ આઘાપાછા થવાની જગ્યા રહી ન હતી. કારણ જેને તે એપરેશન જોવા ભેગા થયા હતા. હૃદયનું એપરેશન હતું, આવુ' આપરેશન આ હોસ્પીટલમાં પહેલવહેલુ જ થતું હતું. આખું થીએટર દાકતર-નગ્રંથી ચિક્કાર હતું. છતાં વાતાવરણમાં ગજમની શાંતિ હતી. પાસે ઉભેલાના શ્વાસ પણ સાંભળી શકાતા પણ બધાના જીવ ઉંચે હતા. શુ થશે ? ટેબલ ઉપર જ, દરદીનું મૃત્યુ તેા હાર્ટ ફેઇલથી નહિ થાય ને ? ઉડે ઉડે આ ડર બધાને હતા. આપરેશન ચાલતુ ગયુ તેમ તેમ વાતાવરણુ વધુ અને વધુ ક્ષુબ્ધ થવા લાગ્યું. એક કલાક, એ કલા, ત્રીજો ક્લાક પૂરો થવા આવ્યા. વચ્ચેવચ્ચે નિયમિત ખતરે દરદીની નાડી અને
