________________
-૨૮
ભવનું ભાતું
ગુરુદેવની મૂર્તિ મારા નયન સન્મુખ રમી રહી છે.” પુષ્પચૂલ અટક્યો. એની આંખમાં આંસુ આવ્યાં.
અંતરમાંથી જાણે નાદ આવી રહ્યો હતે: “પુષ્પચૂલ! જીર્ણ વસ્ત્રને મેહ રાખીશ નહિ, નૂતન વસ્ત્રો તારા માટે તૈયાર છે તે પ્રતિજ્ઞાને પાળી છે, તે એનું ફળ પણ અપૂર્વ છે. દેવભવનની પ્રકાશમય ખંડની પ્રકાશમય શય્યા તારી પ્રિતીક્ષા કરી રહી છે.”
એની આંખમાં તેજ ચમકયું? એણે કહ્યું: “હું જાઉં છું. સમય પૂરો થયેલ છે. અને પ્રભુસ્મરણમાં એને દેહ ઢળી પડ્યો.
પુષ્પચૂલના દેહની આસપાસ એનાં કુટુમ્બીઓ, રાજા, પ્રજા–સૌ બેઠાં હતાં અને તેની શ્રદ્ધાને, તેની ઊંડી સમજણને અંજલિ આપી રહ્યાં હતાં. તે જ ક્ષણે પુષ્પચૂલને આત્મા દેવલોકની પુષ્પશસ્યામાંથી આળસ મરડીને ઊભે તે હતે.
જય જય નંદા, જય જય ભદ્દા ! મૃત્યુલોકમાં આંસુ હતાં. દેવલોકમાં આનંદ હતો.
