________________
૧૪૨
ભવનું ભાતું કાંઈ નથી. એ તો પાડોશી સાથે જરા કલહ થયે છે.” શેકના ભારથી નમેલી પાંપણેને ઊંચી કરતાં સુમતિએ કહ્યું.
- આત્મારામને આશ્ચર્ય થયું. સુમતિને સ્વભાવ એ જાણતો હતે. આખું ગામ ગરમ થાય તેયે એની આંખમાં શીતળતાને સાગર લહેરાતે હોય, એવી એ શાંત હતી અને એવી જ એ શાણ પણ હતી.
- આત્મારામે ગભરાઈને પૂછયું : “એવું તે શું થયું કે તારે કજિયે કર પડ્યો??
કાંઈ નહિ, વીશ દિવસ પર આપણું દિનેશના લગ્ન હતાં એ વખતે હું પાડેશીને ત્યાંથી બે રત્નકંકણું પહેરવા લાવી હતી આજે એ માગવા આવ્યાં, મેં ન આપ્યાં એટલે બોલવું થયું અને કલહ વળે.”
સુમતિ આટલું ધૈર્યપૂર્વક બેલી ગઈ, પણ એના અવાજમાં જરા વિષાદની છાયા હતી.
“તું યે ખરી છે. પારકાં કંકણ કયાં સુધી રખાય? એને માલિક માગવા આવે ત્યારે આપી દેવાં જ જોઈએ ને! તારા જેવી શાણું સ્ત્રી આવી વાત પર કલહ કરે તે તો થઈ રહ્યું ના? કઈ જાણે તે હસે એવી આ વાત છે. જા,જલદી આપી આવ.”
સુમતિને ઉભી કરતાં આત્મારામે મીઠે ઠપકો આપે.
જરા ઊભા તે રહે. તમે એ આપી આવવાનું તે કહે છે, પણ મને એ કેટલાં ગમે છે? મારું મન એમાં કેટલું રમે છે, એ તમે જાણે છે? કેવાં સુંદર એ રત્નકંકણું છે! એને ઘાટ, એની ઝીણું ઝીણું કારીગરી, જેની જોડ ન
