________________
૧૪૪
ભવનું ભાતું
એ આપણા ન હતા. થાડા સમય માટે આપણને એ મળ્યાં હતાં, હવે એમને નિસના ખેાળામાં શાંતિપૂર્વક ધરવા એ આપણું કર્તવ્ય છે. એની પાછળ શોક અને રુદન વ્યર્થ છે, ગયેલી વસ્તુ આંસુઓથી પણ પાછી વળતી નથી. મૌનની શાંતિમાં આપણે એમને વિદાય આપીએ.’
આત્મારામ તે આ જોઈ ત્યાં જ ઢગલા થઈ ગયા.
ઘેાડી ક્ષણ માટે ત્યાં ગંભીર સ્તબ્ધતા છવાઈ ગઈ. ઘરમાં, હવામાં, વાતાવરણમાં બધે જ સ્તબ્ધતા હતી. તે એ પિતાની આંખમાં આંસુનું પૂર ધસી આવ્યું, એણે આંસુના પડદામાંથી જોયું તે સુમતિની આંખમાં પણ એ માતી જેવાં આંસુ હતા; પણ એના પર જીવનની ઊંડી સમજણુનાં ઉજ્જવળ કરણા પ્રકાશી રહ્યાં હતાં.
સ પૂર્ણ
