________________
સૌજન્યનું આંસુ બૂમ સાંભળી માણસ ભેગાં થયાં. કઈ પાપ ભર્યું હસ્ય. કેઈએ અધમ કટાક્ષ કર્યો. કેઈકના મુખમાંથી નિસાસો નીકળ્યો. કોઈકની આંખ કરુણાથી આર્દૂ થઈ પણ સૌને એટલું તો લાગ્યું કે મામાનું મન ડેલું!
પણ એમાં અમારી શેરીને નાકે રહેતે એક યુવાન જરા ટીખળી અને વાયો હતો. કઈ પણ વાતને વાયુવેગે વહેતી મૂકવી અને પાણીની જેમ પ્રસરાવવી એ એને વ્યયસાય હતે. રજમાંથી ગજ અને કાગમાંથી વાઘ કેમ કરે તે એને જ આવડે. ગામમાં કંઈક ધડાકે થાય એવું બને તે જ એને દિવસ ઊગ્ય લાગે. એને તે આ બનાવથી ઘી-કેળાં થયાં. એ તે ઊપડ્યો સીધી બજારે.
“જોયું ને? ભગતીમાંથી કેવું ભાલું ઊભું થયું? મામા ભેળા અને ભગત લાગતા હતા. પણ અંતે એ કેવા પાપી નીકળ્યા! બાપડી ભેળી ચંપાને અંદર ને અંદર લઈ ગયા. અને ફેસલાવીને ઘરમાં ઘાલીને બારણું બંધ કરી, એના પર તૂટી પડ્યા. બાપડીને હેરાન હેરાન કરી મૂકી. પાપી સાલે! આવા ધંધા કરવા હતા તે પર શા માટે નહિ? ગામમાં ભલા થઈને ફરવું છે, સદાચારી થઈને રહેવું છે અને આમ પારકી દીકરીઓ પર જુલમ કરવા છે!” વાત કરતે એ જુવાન અટક્યો. પરનિંદા પૂરી કરી, એના ઉત્તરાર્ધમાં સ્વપ્રશંસા શરૂ કરી.
“આ તે સારું થયું કે અમે હતા. દરવાજાને લાતો મારી લાવી નાંખે, નહિ તે શુંનું શું થઈ જાત !'
