________________
આત્મવિલોપન
૧૨૯
પહોંચે. એની સાથે ઠીક ઠીક રસાલ હતું. એ પોતે મહાકાય મયૂર આકૃતિવાળા રથમાં બેઠે હતે. રથના અગ્ર ભાગે પિતાને રાજધ્વજ ઊડી રહ્યો હતે.આસપાસ કવિ અને ચારોનું વૃંદ હતું. આગળ શિકારી ઘોડેસવારે ને પાછળ એના અંગરક્ષક હતા.
એ વનમાં પેઠે અને મદમત્ત થઈ નાચતાં મૃગનાં ટોળેટોળાં એની નજરે પડયાં. સુવાસથી હવા સુરભિગંધા હતી. આ મેહમયી હવામાં વસ્તીમાં માણસ ફરે એમ અહીં ગેલ કરતાં આ પશુઓ ફરતાં હતાં. આવા સુંદર દશ્યથી આનંદને લીધે એના ઉર ધબકારા વધી ગયા.
આજ્ઞા થતાં અનુચરોએ ચારે બાજુ પાસા નાખ્યા, પશુઓ દેડવા પ્રયત્ન કરે પણ જાય કયાં? ચારે બાજુથી એ ઘેરાઈ ગયાં અને ભયભીત બની દોડાદેડ કરી રહ્યાં હતાં. એમની કિકિયારીઓ ને આકંદથી વન આખું કે લાહલમય થઈ ગયું.
“શે! ગગનમાં મેઘ ગર્જના થાય એ પડકાર થયે.
આ અવાજ એવો તે અણધાર્યો આવે કે પળવાર તે મહારાજા શાન્તનનું હૈયું પણ થડકી ઊઠયું. એકદમ સ્વસ્થતા મેળવી, એણે જોયું તે પિતાની સામે એક ધનુર્ધારી વિર્યવાન શક્તિના અવતાર સામે રૂપાળે ઘેસવાર હતે. એની અણિયાળી આંખેમાં ક્ષત્રિયતેજ ચમકી રહ્યું હતું. એના બિડાયેલા એઝ પર તીરની તીણુતા હતી.
આ કુમારના દર્શનથી શાન્તનુના હૈયામાં વાત્સલ્યની ભરતી આવી, પણ એના તોછડાઈ ભરેલા પ્રતિકારથી એને ગર્વ છે છેડાઈ ગયે. ગૌરવભર્યા ગંભીર સ્વરે એણે ઉત્તર
