________________
ભવનું ભાતું
·"
હા, બેટા, કુદરતની કાવ્યમય ભાષા આપણે આપણા જીવનમાં વણીએ તે આપણું જીવન પણ કાવ્યમય અને. આજસુધી આ કુદરતની ભાષા સિવાય તને
'
શિખવાડયુ' પણું શું છે? પણ માના મેહમાં તું એ તત્ત્વજ્ઞાન ભૂલી ગયા છે.’
*
વ્યથાથી ચિરાઈ જતા પુત્રે કહ્યું : · અમને મૂકીને તું. કયાં જઈશ ? શુ' તુ અહીં એકલી રહીશ?
6
જીવનના અ ંતિમ ધામ પ્રતિ પ્રત્યેક યાત્રિએ એકલા
જ સંચરવાનું છે. આપણે રહેવાસી નથી, પ્રવાસી છીએ. આપણું અંતિમ ધ્યેય આ સંસાર નથી, દૂર દૂરના પ્રકાશ છે. માણસ જન્મે છે. જીવે છે, સાધના કરે છે અને છેલ્લે પ્રકાશને પામે છે.
૧૩૮
"
સાધના કર્યા વિના માત્ર જે ભાગમાં અને રાગમાં જ મરે છે તે અજ્ઞાની છે.’
"
6
મા અમારા સ્નેહ તને જરાય નથી આકષ તા ? કદી નહિ કલ્પેલું માનું આ વિરક્તિભર્યુ· દન કર્યા પછી. ગાંગેચે છેલ્લા પ્રશ્ન પૂછ્યો.'
"
કદાચ આકર્ષે, પણ જેને ભવિષ્યમાં પ્રવેશ કરવે છે તેણે ભૂતકાળનું આકષ ણુ તજવું રહ્યું.
અને ગાંગેય તને જ પૂછું. સ્નેહ અને સંબંધની સાંકળમાંથી છૂટા થયા વિના સિદ્ધિને શિખરે પહોંચાય ?? આ પ્રશ્નના ઉત્તર વિકટ હતા. આ કાઈ સામાન્ય નારી ન હતી કે જેની સાથે જીભાજોડી કરી શકાય.
