________________
૧૩૨
ભવનું ભાતું બિડાયેલા મુખમાંથી એક ઉદુગાર નીકળી પડ્યોઃ “વાહ!”
શાન્તનુએ દઢ નિશ્ચયપૂર્વક શાંગ નામનું અગ્નિની મહાજવાળાથી જાજવલ્યમાન શસ્ત્ર ઉપાડયું.
કુમાર કટેકટીની ઘડી સમજી ગયો. એણે પણ પિતાનું અમેઘ શસ્ત્ર તૈયાર કર્યું. પૂર્ણ ઝનૂનથી એક બીજા પર ત્રાટકવા તત્પર થયા.
આ બંને વરિયોદ્ધાઓનું યુદ્ધ કૌશલ્ય ગંગા દૂર ઊભી રહી નીરખી રહી હતી. એણે કદી ન અનુભવેલી તૃપ્તિ અનુભવી. એના અંતરે કદી કલા પણ ન હતો એ ઉલ્લાસ અનુભવ્યું. વિશ્વના સમગ્ર ઈતિહાસમાં ભાગ્યે જ સાંપડે એવું પિતા-પુત્રના મિલનનું અદ્ભુત દૃશ્ય જોયું. અવર્ણનીય ભાવથી એના હૃદયે આનંદધુજારી અનુભવી, પણ તુરત એ સાવધાન થઈ ગઈ. આનંદ-સમાધિ માણવાને સમય ન હતું. બંને વરે કટેકટીને શિખરે હતા. એણે હાથ ઊંચે કરી ગાંગેયને સંબે.
બસ, રહેવા દે વત્સ!”
દૂરથી રૂમઝૂમ કરતા આવતા ઝરણું જેવી આ અવાજમાં માર્દવતા ભરી આજ્ઞા હતી.
અવાજને પણ જાદુ હોય છે. આ સાદ સાંભળતાં જ ગાંગેયને કેદ શાન્તિ અને પ્રેમમાં ફેરવાઈ ગયે. વજી જે અડેલ દ્ધો સુકુમાર બાળક જે દેખાયે. ઘેડા પરથી છલાંગ મારી એ નીચે કૂદી પડ્યો. અને જઈને માના ચરણમાં ઢળી પડ્યો.
