________________
૧૨૦
ભવનું ભાતું ગંગા સામાન્ય નારી ન હતી. જીવનના બધાજ રસથી સભર રસપૂર્ણ એ સરિતા હતી. એના જીવનપ્રવાહના તરંગે રંગમાં નેહરસ ઊછળી રહ્યો હતો.
શાન્તનુને મહેલ આજ સુધી માત્ર એક વિશાળ મકાન જ હતું, તે ગંગાના આગમન સાથે જીવનમંદિરમાં ફેરવાઈ ગયો.
પ્રભાતના ઉષારંગ્યા રંગ ટાણે ભાવોનું સંગીત ગુંજતું હોય, બીજા પ્રહરમાં દૂર દૂર સુધી માદક સુગંધ પ્રસરાવતી ભેજનની વાનીઓ પીરસાતી હાય, મધ્યાહ્નને વળી સૌરભ અને સૌન્દર્યથી મઘમઘતા ગ્રામગૃહમાં આરામ અને આનંદની મહેફિલ હોય તે સંધ્યા ટાણે વળી ભક્તિ ભર્યા ગીતને ઉલાસ ઊભરાતે હોય.
શાતનુ પૃથ્વીમાં રહેવા છતાં સ્વર્ગની માદક હવામાં વિહરી રહ્યો હતે.
નરનારીઓનો પ્રાણ જ્યારે હેતની હરદેરથી ગૂંથાય છે. ત્યારે કાળની ગતિ પણ જાણે તેઓને સ્થિર ભાસે છે.
આનંદના રસસાગરમાં અનેક વર્ષો વીતી ગયાં. ઉન્માદભર્યા આવા દિવસો વીતતા હોય ત્યારે રસિયા-મનને ભાન પણ ક્યાંથી હોય કે સોનેરી સમય જઈ રહ્યો છે–નાના, દેડી રહ્યો છે!
ચન્દ્રિકાઝરતી એક શીતળ રાત્રે ગંગા શામાં પિઢી હતી અને એને એક સેગલું લાધ્યું: એક પરાક્રમી પ્રકાશઘડ્યો સિંહ એના મુખમાં પ્રવેશ કરી ગયે.
આ સ્વપ્નથી ઝબકીને જાગેલી ગંગાએ પિતાના
