________________
૧૧૨
ભવનું ભાતું આશ્રમ ગીતામાધુર્ય અને સૌન્દર્ય ઝરતી સુંદરીઓ-આ બધાને લીધે વાતાવરણમાં રસસાગરના તરગે લહેરાઈ રહ્યાં.
ઘાસવાર ન આગળ વધ્યું કે ન પાછળ હઠડ્યો. મૂર્તિની જેમ એ ત્યાં જ સ્તબ્ધ થઈ ગયે. વાતાવરણમાં એક એવી માદકતા હતી કે ચેતના માત્રને ત્યાં આત્મવિસ્મૃતિ સહજ હતી.
એણે જીવનમાં ઘણાય પ્રસંગે યા હતા. પ્રકૃતિનું નર્તન, સુંદરીનું સંગીત, ભાના ઉન્માદ–ઘણું ઘણું માર્યું હતું પણ આ તે કઈ અદ્ભુત હતું, સ્વગય હતું, જે માણી શકાય પણ વર્ણવી ન શકાય.
સંધ્યા નમી. આરતી ઊતરી અને બાળ પ્રભુને એક વિધિ સહિત ભાવપૂર્ણ નમન કરી મંદિરનાં પાન ઊતરવા લાગી. - એના દેહ પર તે સાદું વેત વસ્ત્ર જ હતું, પણ એના મુખનું તેજ ન જીરવાય તેવું અલૌકિક હતું. નાજુક છતાં સ્વસ્થ, જરાક ઊંચી છતાં લાવણ્યમયી એની કાયામાંથી ઊછળતું માદક યૌવન જાણે અત્યારે સમાધિ લગાવીને બેઠું હતું. - એ પગથિયાં ઊતરી ત્યાં દાસીએ આવી એની આગળ પાદુકા ધરી. એ પાદુકા પહેરવા જતી હતી ત્યાં એની દૃષ્ટિ આ યુવાન પર પડી. આ દષ્ટિપાતથી યુવાનનું સમસ્ત ચેતના તંત્ર પ્રકાશન પુણ્યભાવથી ઝણઝણ ઊઠયું. એનું હૃદય ધબકવા લાગ્યું.
વીજળીના ગળામાં કેટલે સાદે અને કાળે લેખંડને તાર છે, પણ કશાકના સંસ્પર્શે એ કે ઝળહળી ઊઠે છે !
યુવાને આર્ય સંસ્કાર પ્રમાણે નમન કર્યું. પ્રત્યુત્તરમાં
