________________
દિલની વાત!
રણુના શુષ્ક પ્રદેશમાં થઈ માર્ગે જઈ રહ્યો હતો, માર્ગ ઉપર એક વૃદ્ધા અને તેની અઢાર વર્ષની પુત્રી પસાર થઈ રહ્યાં હતાં.
માર્ગ શૂન્ય હતે. તાપ વધી રહ્યો હતે.
વૃદ્ધા કસાયેલી હતી પણ યુવતી થાકી ગઈ હતી. એની દેહલતા કરમાઈને જાણે હમણાં ઢળી પડશે એમ લાગતું હતું. એનાં અંગ ઉપર રહેલાં મૂલ્યવાન આભૂષણે હતાં. અત્યારે તે જાણે ભારરૂપ હતાં.
ત્યાં એક ઊંટવાળે મેજથી જઈ રહ્યું હતું, ઊંટને ગળે ઘંટડી રણકી રહી હતી. પગે ઝીણી ઘૂઘરમાળ હતી. અને મસ્તીથી ડોલતો એ જઈ રહ્યો હતે.
વૃદ્ધાને પિતાની પુત્રી પર દયા આવી એણે કહ્યું, “અરે ભાઈ! જરા ઉભે તે રહે ? મારી આ પુત્રી થાકી ગઈ છે. તાપ વધ્યો છે. ગામ જરા દૂર છે. તમે સામે ગામ જાએ છે, તે દયા કરી મારી પુત્રીને ઊંટ પર ન બેસાડે?”
