________________
ભવનું ભાતું મારા અંગ અંગમાં વ્યાપી ગયું.
હું પાછે કઠેડે ઠેકી ઉપર ગયે. સાથે તારાચંદ પણ આવ્યું. સમડી ઝડપ મારીને હાથમાંથી વસ્તુ છીનવી જાય એ જ વેગથી બાળકને મૃત્યુના હાથમાંથી ઝડપીને સલામત રીતે લઈને બહાર આવી ગયો. નીચે તાળીઓના, વાહવાના, આનંદમય અવાજે થઈ રહ્યા હતા. અને તે જ વખતે અંબાને અવાજ સંભળાયે. ટન, ટન, ટન!
બાળકને લઈ મેં નીસરણી પર પગ મૂક્યો, ત્યાં હૃદયને ધ્રુજાવી મૂકે એવો અવાજ થયે. અને ક્ષણ પહેલાં અમે જ્યાં ઊભા હતા એ ભાગ કકડભૂસ કરતે બેસી ગયે.
કુદરતને કેવો સંકેત ! પાંચ દશ મિનિટ પહેલાં એ ભાગ બેસી ગયો હોત તે ! પણ એ પ્રશ્ન જ નકામે છે. રામ રાખે તેને કોણ ચાખે?
રાતના ત્રણના ટકોરે અમે વડવાના ઉપાશ્રયે આવ્યા, ઉપાશ્રયમાં પગ મૂક્યો અને હું શુદ્ધિ ખેાઈ બેઠે. કલાક સુધી સંચિત કરેલા અપૂર્વ દૈવી બળને બંધ તૂટી ગયે, જુસ્સે ઊતરી ગયે હતે.
- સવારે સાત વાગે મેં આંખ ખોલી ત્યારે ભાવનગરના હજારો નાગરિકો વીંટળાઈને બેઠા હતા. સૌનાં નયનમાં પ્રેમના આંસુ હતાં, હૈયામાં માનવતાને અભિનંદન હતાં, શેઠ જૂઠાભાઈ જેવા પ્રતાપી પુરુષના મુખ ઉપર પણ લાગણીની તીવ્ર રેખાએ ખેંચાઈ હતી.
એમણે ગદ્ગદ્ કઠે કહ્યું ઃ
