________________
તેર : : ૧૧ :
ભાવનાદિ પર પટાપટ પડવા લાગ્યું, એમ કરતાં લેહીની ટસરે ફેટી, છતાં એ નૂતન શિષ્યને ગુરુ પર ક્રોધ આવ્યો નહિ અને એ તે પિતાની જ ભૂલને પશ્ચાત્તાપ કરવા લાગે અને ધીમે ધીમે એ પશ્ચાત્તાપ એટલે ઉગ્ર બની ગયો કે તેની જવાલામાં ઘાતકર્મને [ અતિ દુષ્ટ કર્મને ] સર્વસંચય બળીને ખાખ થઈ ગયે અને તેને કેવલજ્ઞાન–સંપૂર્ણ ત્રિકાલદશિ જ્ઞાન ઉત્પન્ન થયું. ભાવશુદ્ધિને કે અજબ ચમત્કાર ! - હવે નૂતન શિષ્યને સર્વ વસ્તુઓ સ્પષ્ટ દેખાવા લાગી, એટલે કેઈ પ્રકારની ખલના થઈ નહિ. તેથી ગુરુ બેલ્યા કે, “બચ્ચા ! માર પડ્યો એટલે કેવું સીધું ચલાય છે? આમ પહેલેથી જ સીધું ચાલ્યું હતું તે?”
શિષ્ય કહ્યું: “હું જ્ઞાનથી સીધો ચાલું છું.” ગુરુએ પૂછ્યું: “ક્યા જ્ઞાનથી ?” શિષ્ય કહ્યું “કેવલજ્ઞાનથી.” [ ભૂત, ભવિષ્ય ને વર્તમાનના ત્રિકાલ જ્ઞાનથી]
આ શબ્દ સાંભળતાં જ ચંદ્રાચાર્યને સર્વ ગુસ્સો ગળી ગયે અને તેઓ શિષ્યના ખભા ઉપરથી નીચે ઊતરી તેને ખમાવવા [ માફી માગવા] લાગ્યા. આ ક્ષમાપના હૃદયની હતી, અંતરના સાચા ભાવથી પ્રેરાયેલી હતી, તેમ જ પશ્ચાત્તાપના પાવકથી પાવન થયેલી હતી, એટલે તેમની ભાવનાસૃષ્ટિમાં અજબ પરિવર્તન થયું. આ પરિવર્તન એટલું મોટું અને ઝડપી હતું કે તેને ચમત્કાર સિવાય બીજું નામ ભાગ્યે જ આપી શકાય. એ અજબ પરિવર્તનના પરિણામે ચંડરુદ્રાચાર્યની સર્વ
