________________
માધ-ચંથમાળા : ૩૨ :
કારભારીએ કહ્યું: “હેય, એમાં દિલગીર થવાની જરૂર નથી. હું મારું કરમ ગમે ત્યાં ફેડી લઈશ.” પછી તે જુહાર મિત્રને ત્યાં ગયે અને તેને બધી હકીકતથી વાકેફ કરીને મદદ માટે માગણી કરી. એ સાંભળીને જુહાર મિત્રે કહ્યું: મારું એવું સદ્ભાગ્ય ક્યાંથી કે આપને કામ આવી શકું? આવી વેળાએ તમે મને યાદ કર્યો, તેથી હું ઘણે ખુશી થયો છું ને તમને મારાથી બનતી બધી જ મદદ કરવા તૈયાર છું. હવેથી આ ઘર તમારું જ સમજે, તેમાં જરાયે જુદાઈ જાણશે નહિ.” પછી તે જુહારમિત્ર કારભારીને ભેંયરામાં લઈ ગયે અને ત્યાં ખાવાપીવાની તથા ઊઠવા બેસવાની બધી સગવડ કરી આપી.
“સાર સારાનો ભાવ ભજવે અને નરસે નરસાને ભાવ ભજવે એ ન્યાયે કારભારીના નેકરે પિતાને ભાવ ભજ. તેણે ભેદને છૂપે રાખવાને બદલે રાજાની પાસે જઈને ખુલે કરી દીધો કે જેથી રાજાને વહાલા થવાય.
રાજા આ હકીકત સાંભળીને અત્યંત ક્રોધાયમાન થયે અને પિતાના માણસને હુકમ કર્યો કે, “એ કમબખ્ત કારભારીને
જ્યાં હોય ત્યાંથી શોધી કાઢે અને સત્વર મારી પાસે હાજર કરે.” એટલે રાજાના માણસ છુટ્યા અને કારભારીની શોધ કરતાં કરતાં નિત્યમિત્રને ત્યાં જઈ પહોંચ્યા. ત્યારે નિત્યમિત્રે કહ્યું: “તે મારે ત્યાં આવ્યો હતે ખરે અને આશ્રયની માગણી પણ કરી હતી, પરંતુ રાજ્યના ગુનેગારને આશ્રય આપું તે હું મૂર્ખ નથી, મેં એને રોકડું પરખાવ્યું કે અહીં આશ્રય નહિ મળે. હું ધારું છું કે ઘણુભાગે તે પર્વમિત્રને ત્યાં ગયે હશે, માટે ત્યાં તપાસ કરે.”
