________________
તેરણ છે [: ૪૭ :
ભાવનાસૃષ્ટિ રાણીએ કહ્યું: “દેવ! આપની નિદ્રામાં ખલેલ ન થાય, તે માટે દરેક રાણીએ પિતાના હાથમાં માત્ર એક જ કંકણુ રાખ્યું છે અને બાકીનાં બધાં ઉતારી નાખ્યાં છે.”
આ શબ્દ સાંભળતાં જ નમિરાજને વિચાર આવે કેઅનેકમાં ઉપાધિ છે, એકમાં જ શાંતિ છે. સંસારનું પણ તેવું જ છે. અનેક પ્રકારના નેહા અને અનેક પ્રકારના સંબંધ આ જીવને દુઃખનું જ કારણ બને છે, માટે હે જીવ! તું એકત્વને અંગીકાર કર અને સુખી થા.”
તે રાત્રે નમિરાજ ઘસઘસાટ ઊંઘી ગયા અને તેમને દાહવર પણ શાંત થઈ ગયો. તે સાથે સંસાર વ્યવહારને જે તાપ તેમને તાવી રહ્યો હતે, તે પણ ઓછા થઈ ગયે. તાત્પર્ય કે-તે ઘટના પછી તેમનું મન વૈરાગ્યથી પૂરેપૂરું વાસિત થયું અને તેમણે પિતાના પુત્રને ગાદી સેંપી સંયમ લેવાની તૈયારીઓ કરી. તે જોઈ બધી રાણીઓ વિલાપ કરવા લાગી અને મિથિલાના લેકે ચોધાર આંસુએ રડવા લાગ્યા. આ વખતે એક વૃદ્ધ વિપ્રે આવીને નમિરાજને કહ્યું –“હે રાજન ! તમારો વિગ સહુને દારુણ દુઃખનું કારણ છે, તે તમે સંયમ–દીક્ષા લેવી છેડી દે.”
નમિરાજે કહ્યું: “હે વિપ્ર ! રમ્ય વૃક્ષ ઉપર તેનાં ફળફૂલ ખાવાને પક્ષીઓને સમૂહ એકઠો થાય છે, પરંતુ પવનના ઝપાટે જ્યારે એ વૃક્ષ તૂટી પડે છે, ત્યારે પક્ષીઓને સમૂહ આક્રંદ કરવા લાગી જાય છે, તેમ સંસારનાં સઘળાં સંબંધીઓ સ્વાર્થ કાજે દુઃખી થાય છે. બાકી–
